Trots zijn op mijn dochter die mensen met een meervoudige handicapt de zorg geeft die ze keihard nodig hebben!

Ik zit aan tafel en er zitten allemaal dames om me heen. Naast me zit een meisje die me continu aan zit te staren en ik kijk steeds even opzij om te zien hoe ze op me reageert. Daarnaast zit een meisje die steeds zit te lachen ze lijkt alles leuk te vinden. Daarnaast zit een meisje waar de tranen over haar wangen rollen en verderop zit een meisje op een soort box heen en weer te wiegen en zit helemaal in haar eigen wereld.

“De mens is zo kwetsbaar daarom moeten we goed voor elkaar zorgen. Vooral voor degene die dit niet zelf kunnen!”

In een kamer helemaal achterin hoor ik iemand gillen met korte uithalen. Als ik de kring rondkijk vraag ik me wel duizend dingen af, maar de grootste vraag is toch wel “wat voelen ze en zijn ze gelukkig?”. Ik ben op visite bij mijn dochter en haar cliënten, haar passie dat ook haar werk is en ik bewonder mijn dochter dat ze dit werk wil en kan doen. Dit is een woongroep van mensen met een verstandelijke beperking en in hun hoofdje zijn ze nog heel jong van nog geen 1 jaar tot 2 jaar oud.

De dame die naast me zit geef ik af en toe een hapje eten en we kijken ondertussen naar Andre Hazes Senior. Muziek is favoriet dat is een taal waar je niet voor hoeft te spreken. Liedjes begrijpt iedereen van jong tot oud eigenlijk als je er zo over nadenkt is muziek kunst en magie tegelijk. De meisjes om me heen worden er rustig van. Behalve het meisje waar de tranen over haar wangen rolt.

“Muziek is universeel! Iedereen begrijpt het hiervoor hoef je de taal niet te spreken! Muziek is pure Magic!”

“Sammy heeft zij pijn?” vraag ik bezorgd. “Nee mam ze vindt de muziek heel zielig”, “ze reageert heel erg op muziek” verteld mijn dochter. “Als ik byonce op zet gaat ze dansen en zingen” verteld ze me en ze loopt even naar haar toe en knuffelt even met haar en dan zegt mijn dochter liefdevol “Byonce vinden we leuk he dan wiebelen we met onze billen”. Het meisje zoekt met haar ogen contact en begint heel voorzichtig te lachen.

Het meisje in de kamer aan de eind van de gang gilt af en toe en ik vraag of zij pijn heeft. “Nee ze kan niet zo goed tegen prikkels, daarom moet ze af en toe even bijkomen met een cd van K3”. Ik heb al snel door dat ik het vreselijk vind als mensen pijn of verdrietig zijn en deze meisjes kan ik niet zo goed peilen. Ik kan ze niet voelen of begrijpen en dat vind ik zo ontzettend frustrerend. Ik kan heel snel de gemoedstoestand van mensen voelen en dit lukt me nu totaal niet en dat is heel raar.

Al merk je wel dat iedereen met zijn eigen ding bezig is. Het meisje naast Sammy ze is van Turks afkomst ligt continu in een deuk van wat Sammy aan het doen is en mijn dochter geeft haar dan ook steeds even de aandacht waar ze om vraagt. De dame naast mij een Hollandse dame die vind mij heel interessant en tijdens het eten blijft ze me aankijken terwijl ik af en toe een hapje eten in haar mond stop.

Niet alle meiden krijgen te eten, want deze dames zitten aan een sondevoeding via een slang die rechtstreeks de buik in gaat. Natuurlijk gaan we ook met zijn allen drinken en de één kan zelf drinken de ander krijgt uiteraard vocht via het infuus. Het is een heel sociaal gebeuren en ik kan jullie zeggen dat ik onder de indruk ben.

“Als je, je lichaam niet meer begrijpt en je lichaam snapt niet wat jij bedoelt…dan is het leven toch best lastig 🙁 “

Als je lichaam niet doet wat jij wilt omdat deze niet reageert op de signalen van je hersenen. Als je lichaam je gewoon in de steek laat of als je jezelf in je hoofd nog maar een baby bent dan ben je volledig afhankelijk van de mensen die jou willen helpen. Als de zorg maar wordt uitgeknepen en er geen tijd meer is voor leuke dingen bestaat jou wereld uit wassen aankleden en dan de hele dag in je rolstoel in de kamer voor de tv.

Daarom zijn de verzorgers zo belangrijk en wat nog belangrijker zijn, zijn de vrijwilligers die even iets extra’s kunnen doen. Dit is een categorie mensen die afhankelijk zijn van ons. Als wij geen tijd krijgen om dingen met ze te ondernemen gebeurt er niets en blijven ze vergeten in hun leefomgeving en maken niet veel meer mee. Ze hoeven geen ingewikkelde knutselwerken te maken, maar voorlezen of muziek maken is al een hele happening.

Dan is het bedtijd ik loop met Samantha mee en kijk hoe ze iedereen één voor één op bed legt. De Byonce fan krijgt eerst haar stoominhaler en terwijl Sammy bezig is met de volgende kijk ik steeds even bij haar. De inhaler schuift steeds meer naar haar ogen en ik weet hoe vervelend dat zit, dus ik schuif hem continu weer terug. Af en toe huilt ze en droog ik haar tranen en aai haar over haar wang.

Ik heb een zwak voor haar wat is ze lief en wat vreselijk dat ik haar niet begrijp. Waarom huilt ze? Heeft ze pijn of zit die inhaler gewoon niet lekker? Ik kan me voorstellen dat ook de verzorgers af en toe niet weten wat er nu precies in de hoofdjes rondspookt.

Volgens Sammy doen haar hersens dit en huilt ze omdat haar hersenen dit vertellen. Zelf vind ik het lastig omdat ik huilen associeer met pijn en ongelukkig zijn. Hoe later de avond hoe meer respect ik voor mijn dochter en alle andere verzorgers krijg. Wat moeten ze veel doen in zo weinig tijd!!!!

“Emotie is een uiting aan gebeurtenissen of momenten…. huilen, lachen, boosheid ( al is het soms ook een reactie van de hersenen)”

Zelfs nu ik er ben is ze nog niet op tijd klaar er gebeurt altijd wel iets waardoor je achter de feiten aan loopt. Je werkt nu eenmaal met mensen, mensen die zorg nodig hebben en die zet je om 10 uur niet even uit…

Vorige week was ik ook bij Sammy op de woning, want er was iets vreselijks gebeurt (het was al half 12 in de avond en ik vond het te laat om Sammy naar huis te laten fietsen. Ook kon ik haar steunen in een moeizame avond). Een meisje kreeg continu Epilepsie aanvallen en dat was vreselijk. Sammy had haar net door een uur durende aanval heen geloodst en de ambulance was er nu al voor de tweede keer. Oh mensen de arme meisje was zo bang voor de ambulance dat het gegil die zij produceerde door merg en been ging. Ik heb nog nooit zo iets vreselijks meegemaakt.  

Dit was niet Samantha haar eigen woning en ze wist niet zo veel van deze cliënte maar het bleek dat haar Epilepsie niet zoveel schade in haar hoofd kan aanrichten dus ze besloten om haar thuis te houden. Het arme schaap was al diep in slaap voordat de ambulancebroeders het pand had verlaten zo uitgeput was het meisje. Dit zijn toch hele moeilijke momenten, ik ben ook heel blij dat Samantha volgende week met haar verpleging opleiding gaat beginnen. Ze is zo ontzettend relaxed en met een verpleging diploma op zak kan ze  nog een betere zorg bieden voor haar dames.

“Respect voor alle mensen die in de zorg werken en de wereld voor deze mensen dragelijk maken!”

Ik kan ook wel zeggen dat ik een bikkel van een dochter heb die haar hart op de goede plaats heeft.Dit werk is voor haar gemaakt en de zorg zit duidelijk in haar bloed. Dank je wel lieverd dat je deze mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen toch een beetje plezier in hun leven brengt. Jij geeft de mensen jou liefdevolle verzorging, jouw gulle lach en vooral je positiviteit en 100% inzet.

Dikke knuffel en pluim voor jou en natuurlijk alle verzorgenden in Nederland Xxx