Daisy bewaakt mij heel goed!

Het is niet pluis in onze Utopia! Gelukkig heb ik vier goede bewakers om me heen! Al kunnen ze niet veel tegen onzichtbaar gevaar!

De wind laat de bomen kraken! Naast me klinkt er geknetter van de elektrische bedrading van het spoor en in de verte verteld de koekoek hoe laat het nu precies is – al loopt zijn klok niet zo goed, want hij roept meer uren dan dat er in een dag gaan-. Weer sta ik even stil! Nu hoorde ik toch duidelijk voetstappen achter me?

Ik hoor wat! Maar weet niet wat!

Ook Daisy blijft strak naast me lopen en samen kijken we om ons heen. Nee hoor zie je wel alles is goed en we lopen weer verder. Mac vertrouwt het allemaal niet en begint naar onzichtbaar gevaar te blaffen. Hij rent heen en weer! En ik hoop op een vosje of iets anders wild, maar er is jammer genoeg helemaal niets te zien.

Normaal is Daisy een ware scharrelaar en trekt haar eigen plan. Af en toe moet ik haar roepen om te vertellen dat wij al bijna bij het bos zijn. Ze rent dan op een sukkeldrafje naar ons toe, want ons meisje houd niet van rennen daar is ze niet voor geboren. Mac daarin tegen let veel beter op mij dan mijn meisje en ik sta dan ook heel raar te kijken dat mijn meisje vlak naast me blijft lopen.

Vrouwtje!!!! Ik kom je redden!!!

Als ik stil sta, staat Daisy ook stil, ga ik de hoek om rent ze snel achter me aan. Af en toe kijkt ze me aan met een blik die zegt “zo vrouwtje doe maar lekker je ding, ik let wel op je”. Natuurlijk valt het me direct op en vind ik het best wel vreemd, twee boelen die zo op hun qui-vive zijn deze ochtend, maar als ik de omgeving goed in me op neem zie ik niets raars dus lopen we vrolijk verder.

Het is echt een heerlijke ochtend en ik geniet met volle teugen van al die rust om me heen. Misschien is het iets te rustig maar daar denk ik maar niet aan. Als we onze plek weer verlaten moet ik toch wel even denken aan wat er net allemaal gebeurde. Daisy is ondertussen weer helemaal haar zelve oude ik en snuffelt er weer op los.

Kijk dan Daisy volgens mij zie ik daar iemand!

Een half uur later ben ik weer terug in mijn Utopia, maar nu met de twee oudste boelen. Het ligt er nog net zo vredig bij als daarnet, al heb ik dit keer mijn Selfiestick bij me deze heb ik van mijn zoon gekregen. Natuurlijk wil ik deze graag uitproberen met mij en de boelies in de bloemetjes. Nou ik kan jullie vertellen dat het een hartstikke leuk ding is, maar niet voor mijn HTC en vooral niet met mijn boelies.

Ziva en Diezel moeten daarvoor netjes zitten en als ze samen rustig wachten tot ik eindelijk geïnstalleerd ben met mijn selfiestick, springt Ziva op alsof ze gebeten is door een gemene mug en gaat helemaal uit haar plaat om iets wat naast me plaats vind. Natuurlijk staak ik direct mijn irritante bezigheden – want het lukt totaal niet, hoe ik het ook probeer, het gaat niet hoe ik het zou willen- en kijk dezelfde kant op als mijn meisje. Niets helemaal niets te zien! Wat hebben mijn boelies toch vandaag? Vraag ik me nu toch echt wel af.

Nou Sorry hoor Mac ik zie niemand….

Rustig loop ik verder en gil een hele dikke “NO” als die twee bedenken dat ze willen zwemmen. Hier mogen ze niet meer het water in en gelukkig reageren ze heel positief als ik roep dat het niet mag. Weer hoor ik duidelijke voetstappen achter me en ik heb met mezelf afgesproken dat ik dit negeer.

Maar als ik ze vervolgens zo duidelijk hoor en Ziva ook, kan ik het niet laten om me toch om te draaien. Eigenlijk ben ik de perfecte roedelleidster! Ik sta stil kijk om me heen – net als een hond en snuffelt nog niet de lucht af- en als ik zeker weet dat alles oké is loop ik verder. Dit doet de leider van een roedel het ook als ze het niet vertrouwd of een nieuwe omgeving betreed.

Kijk dan….daar!!!!

Alleen is er ook dit keer helemaal niets te zien, al verbaasd het me totaal niet en ik loop weer rustig verder. Al weken hoor ik voetstappen en sta ik stil om te kijken wie er achter me loop en elke keer denk ik de volgende keer trap ik er niet meer in. Maar als je de voetstappen zo duidelijk hoor kan ik het niet laten om toch te kijken.

Nu weet ik dat er in deze bossen het totaal niet leuk is en dat je hier ’s avonds totaal niet wilt zijn. Natuurlijk heb ik het wel eens geprobeerd maar ik heb toen duidelijk te horen gekregen dat de nacht van hun is, en niet van ons “de mens”. Overdag mag ik er komen en wordt dan beschermd door de oude heks die de situatie in de hand houd. Toen ik er ’s nachts ronddwaalde voelde je ook duidelijk een muur en daar mocht je niet langs of overheen.

Oké ik loop er zachtjes naar toe en dan…..pak ik hem

Nu moet ik ook eerlijk bekennen dat je hier totaal geen behoefte aan hebt, want het gevoel is totaal niet prettig en de omgeving ook niet,- denk aan een weg en aan de andere kant van de weg komen honderden zombie’s op je afrennen…. Geloof me dat is heel eng-.

Als Diezel en Ziva even helemaal los gaan, stel ik me heel even open om te zien hoe het er voorstaat. De oude heks stelt me gerust! Ze heeft de hele situatie onder controle. Al had ik niet anders verwacht mijn zesde zintuig had me echt wel gewaarschuwd als het anders was geweest.

Ojee hij komt dichterbij!!!

Maar dat er iets is veranderd in de normale situatie is wel heel duidelijk, want de honden hebben nog nooit zo heftig gereageerd als vandaag. Gelukkig voelt de omgeving niet anders dan normaal en geniet ik van de rust en de prachtige natuur om me heen.

Terwijl we gedrieën rustig terug lopen naar het begin van onze Utopia, zie ik in de verte een persoon staan. Iets zegt me dat dit geen echte man is maar iets wat gezien wilt worden. Als Ziva hierop reageert, ga ik toch wel even twijfelen, zou dit toch een echte wandelaar zijn. Maar het feit dat deze persoon heel stil staat, twijfel ik toch aan de echtheid van deze man.

Help daar komt ie!!!!

Hoe dichter we bij deze persoon aankomen hoe zekerder ik er van ben dat dit een identiteit is en geen mens, dus ik laat de boelen los lopen – normaal doe ik de honden aan de lijn, want niet iedereen houd van zoveel boerboelliefde-.

Nog 100 meter te gaan en de gedaante lost op en ik denk bij mezelf “Zie je wel het is helemaal niets”, “En nu ik er over nadenk stond deze man er net bij de kleine boelies ook al en op dezelfde plaats.

Vrouwtje rennen!!! Hij komt deze kant op en hij is niet alleen!!!!

Ik denk er verder ook niet meer over na – want ik heb in de loop van de tijd wel geleerd dat je op deze plek niet te veel open moet staan. Ik ga er thuis nog wel een keer met Sammy over bomen, is ook veel veiliger

– en dan zijn we bij het einde van onze pad aangekomen -terwijl de elektrische bedrading van de spoorlijn nog steeds knettert, de bomen de raarste geluiden maken en nu een kraai de mooiste lied krast- verlaten wij onze heerlijke, spannende Utopia.

Ach hij spoort echt niet die broer van mij! Volgens mij ziet hij gewoon Spoken!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.