We gaan naar België voor een hele leuke ontmoeting met Charley’s Angels H Vic de zoon van Makosi Dico

“Mevrouw ik heb gelezen dat u boerboelen heeft! Ik ben gedragstherapeut en heb een hondenschool in België. Vorige week heeft een mijnheer mij benaderd omdat hij een probleem heeft met zijn boerboel. Wij trainen alleen maar Mechelse Herders en daarom weet ik niet zoveel van een boerboel af. Maar omdat deze man zo radeloos is wilde ik hem niet teleurstellen en vroeg ik me af of u ons een paar tips kon geven” vertelde een mijnheer uit België mij aan de telefoon.

Natuurlijk wil ik mensen die hulp nodig hebben tips geven, maar om te helpen is het beter om de boerboel live te zien en kijken wat er fout gaat. De boerboel is volgens de gedragstherapeut Ive een geweldige hond met een geweldig karakter, maar omdat hij zo sterk en groot is lukt het de vrouw des huizes niet meer om hem uit te laten.

Ik besluit om naar België te vertrekken want mijn nieuwsgierigheid is getriggerd. Ron en Sammy gaan gelukkig gezellig met me mee. Om half 3 komen we in het mooie plaatsje Leest. Als ik mijn auto heb geparkeerd zie ik de ondeugende jongen al naar ons kijken.

Een paar prachtige -bekende- ogen kijken me aan! Wauw je hoeft niet te vragen wie zijn zoon dit is! Dico -Makosi Dico- heeft zijn mooie kenmerken goed bedeeld in zijn zoon. Wat een plaatje en ik ben nu al heel verheugd om met deze knul te mogen werken.

Stephane en zijn vrouw Katja heten ons welkom en we verplaatsen ons snel naar de tuin. We laten Vic -combinatie van Charley’s Angel Arlette X Makosi Dico- eerst aan ons wennen, we kijken hem niet aan maar blijven gezellig kletsen over onze geliefde onderwerp de boerboel. Ze hebben echt alles al geprobeerd om hem mee te nemen om te wandelen maar Vic is een stoere jongen van 75 kg die echt wel weet hoe hij zelf een rondje kan lopen. Hij hoeft niet zonodig een chaperonne mee te hebben dus zijn vrouwtje heeft hij zo van zich afgeschud, geen probleem.

Alleen is dit niet helemaal de bedoeling van zijn baasjes en daarom willen ze heel graag hulp. Ik beloof bij onze binnenkomst dat ze voortaan Vic gewoon kunnen uitlaten zonder bang te zijn dat hij losbreekt en de buurt onveilig maakt. Omdat ik Vic zijn vader heel goed heb gekend – Met Dico wandelde we al vanaf pup zijnde met mijn honden mee tot dat hij volwassen werd, toen verwaterde het contact. We hebben elkaar wel gevolgd en jammer genoeg is Dico in november 2015 aan een maagkanteling overleden. Een vreselijk verlies voor boerboelland en natuurlijk ook voor zijn baasjes 🙁 -, weet ik dat er in Vic totaal geen kwaad zit, maar hij is net als zijn papa een enorme Macho die dit buiten graag wilt laten zien. Thuis is hij een heerlijke knuffelbeer en een enorme lobbes die zich echt nog een klein boeletje voelt.

Als ik de arsenaal aan riemen zie dan snap ik wel waarom de vrouw des huizes vorige week meegesleurd is door Vic. “Een Harnas” daar laten ze hem mee uit. Niet echt mijn favoriet en ongeschikt voor een hond van 75 kg. Een harnas wordt gebruikt bij trekhonden zoals de husky, maar je wilt dit niet bij een hond die gewoon bij je moet blijven lopen. De trekkracht bij een hond ligt bij de borst, dus zo’n harnas is ideaal om te trekken…not done dus voor het gewone werk.

Ik pak een slibketting en een lijn en ga met Vic aan de slag- Vic houd totaal niet van voertjes, dus ik moet het leuk maken met mijn stem-. Wauw wat een heerlijke hond om mee te werken! Hij is enthousiast en leert waanzinnig snel. Hij komt terug als ik het vraag. Hij volgt me met alle aandacht van de wereld en zit wanneer ik stilsta. Perfect! Ik kan niet anders zeggen en heb nu nog meer vertrouwen dat het met Vic helemaal goed gaat komen…deel 2 we gaan de weg op.

Vol enthousiasme lopen we naar de weg en ik loop weer een rondje en hij snapt heel goed wat we van hem willen. Dan neemt het baasje het van me over en dat gaat heel erg goed, maar als zijn vrouwtje het over neemt zie je het gedrag van Vic direct veranderen. “Yeeeh het vrouwtje is nu aan de buurt, nu kan ik lekker helemaal los gaan!” denkt Vic en hij laat er geen gras over groeien.

Het liefst sleurt hij zijn vrouwtje overal mee naar toe. “Kijk vrouwtje zie hier eens! Echt je moet hier even naar kijken een heel mooi graspolletje! Oh nee kijk daar nu eens!” roept Vic continu en het vrouwtje moet komen kijken of ze nu wilt of niet. Na haar instructie te hebben gegeven gaat het steeds iets beter, maar ik snap best dat zodra wij weg zijn, onze stoere Vic heel snel weer in zijn oude gedrag vervalt. Gelukkig heb ik de ultieme oplossing voor ze namelijk de halti.

De halti vind Vic best een lastig ding, want nu kan hij niet meer elke kant op die hij zelf heeft gepland. Natuurlijk gaan we nu wel naar de drukke straat, want tja om de halti te introduceren moeten we wel een echte serieuze uitdaging aan gaan. Fietsers, wandelaars en ook honden horen bij onze uitdaging -jammer genoeg zitten de honden achter een hek, maar dat mag de pret niet drukken -.

Als het vrouwtje aan de beurt is heeft ze direct de jackpot! Fietsers en wandelaars komen haar kant opgereden en gelopen. Heel spannend allemaal en ik vertel haar ook dat ze niet naar de mensen moet kijken, maar alleen naar het punt waar we heen lopen dat is heel belangrijk! Terwijl ze doorloopt en Vic gewoon meesleurt -want die maakt de raarste bokkensprongen en slooft zich enorm uit- zie je hem langzaam de strijdt opgeven en loopt hij eindelijk gewoon mee.

We keren om en lopen weer terug! De buren en nog meer mensen zijn allemaal komen kijken en dit is voor Vic een heerlijke uitdaging die zijn vrouwtje glansrijk wint. Wat zijn we trots en blij! Eindelijk weer wandelen met haar kanjer! Dat is waar we het voor doen, natuurlijk moet er nog heel wat gebeuren, maar de eerste belangrijke stap is gezet.

Zelfs naar binnen gaan is even een leermomentje, want Vic is zo enthousiast dat als we naar binnen gaan hij zijn vrouwtje zowat het huis in trekt. Ik vertel de baasjes dat elke ruimte we betreden of verlaten, wij ten aller tijde eerst gaan. Dit is sowieso heel belangrijk en de beste begin van een wandeling of wat dan ook. Zodra wij als eerste door de deur gaan hebben wij onze taak als roedelleider genomen en zou het buiten heel wat makkelijker gaan….Vic weet dan “oké ik volg de leider” en dit is precies wat we willen.

Deze prachtige zoon lijkt uiterlijk maar ook innerlijk enorm op zijn vader en dat is echt heel prettig! Volgende week gaan we naar de training kijken, want ik ben heel nieuwsgierig hoe de baasjes dit varkentje vervolg gaan geven. We praten onder het genot van een kopje thee – en natuurlijk koffie voor mijn gevolg- nog gezellig na en gaan dan aan de huisreis beginnen…

Word Vervolgd!