Wat ga ik mijn allerliefste maatje missen!

16 juli 2018 dat is de dag met een heel dik zwart randje. Ik geef je met tranen in mijn ogen een knuffel en wist dat dit de dag zou worden dat ik afscheid van je moet nemen. Die ochtend heb ik de dierenarts gebeld en huilend verteld dat ik Mac mijn allerliefste vriendje moet laten inslapen.

“Een maatje/ soulmate gaan wel over naar een andere wereld, maar zijn nooit ver weg. Ze blijven voor eeuwig bij je in de buurt”

Het gaat niet meer op 9 juli kwamen we thuis van vakantie en ik dacht dat ik Mac zijn kop zag schuin houden en hij liep tevens in een rondje om ons heen. Na een tijdje deed hij weer normaal al klopte er iets totaal niet, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Zijn nekhernia leek erger en hij kon zijn evenwicht niet zo goed meer bewaren.

Nu dit weekend ging het echt fout hij kon steeds minder en het was niet hondswaardig meer. Hij begon overal tegenaan te lopen en denderde over iedereen heen. Buiten moest ik hem tegenhouden als hij plaste want anders viel hij om. Nu als ik naar je kijk lopen de tranen over mijn wangen. Je ligt bij het raam en kijkt me triest aan met een blik die ik niet van je ken.

Zie je überhaupt nog wel denk ik peinzend volgens mij zie je niet veel meer. Alle honden komen één voor één even bij je kijken en jij blijft liggen wat voor jou al bijzonder is. Het is voorbij en dat snap ik ook wel, maar zulke beslissingen zijn zo moeilijk

Elk moment pak ik om even naar je toe te lopen of je zomaar even een dikke knuffel te geven, want normaal vindt je mij om een knuffel te halen en dat kan je nu niet meer (lopen is zo vermoeiend en je loopt overal tegen aan). Als ik even weg ben geweest en je dan met mijn ogen opzoek hoop ik dat je zelf heb besloten om deze wereld voor de andere wereld te verruilen. Maar nee je laat de beslissing helemaal aan mij over, wat zo moeilijk is al hoef ik hier echt niet meer over na te denken. Je hier bij mij laten blijven zou zo ontzettend egoïstisch zijn.

Die middag rijden Nicky, Sammy en ik naar de dierenarts met Mac zijn kop op mijn schouder (Diezel en Mac zijn de enige twee honden die zo graag in de auto zitten, lekker leunend met hun kop op je schouder) en ik die zo voorzichtig mogelijk schakelde om dit intieme moment niet te verstoren.

Nu nog voel ik die heerlijke hondenkoppen op mijn schouder als ik met de auto onderweg ben.

We weten allemaal dat er geen hoop meer is, maar toch hoop ik dat als we straks weer naar huis rijden Maccie gewoon weer achterin zit. Dat de dierenarts een wonder heeft verricht en Mac nog vele gezonde jaren bij ons mag blijven.

Maar de oordeel van de dierenarts was vernietigend Mac is blind en zijn hersenen zijn beschadigd. En hij hoort waarschijnlijk ook niet goed meer. Het kan een tia zijn maar dat is natuurlijk zo niet te zien. Bij Diezel wilde hij ons nog een handvat geven, maar bij Mac was die er niet meer. De dierenarts keek me aan en in zijn blik zag ik wat zijn mond nog niet wilde zeggen er is geen hoop dit is het beste en liefste keus wat we voor Mac kunnen doen in dit leven.

In onze armen sterft hij en ook net als bij Diezel bleek hij de laatste dagen gevochten te hebben om nog bij ons te kunnen zijn. Hij was zo weg maar als de adrenaline zijn lichaam uitstroomt blaft hij alle lucht uit zijn lichaam en ik weet nu voor honderd procent zeker “Dit was de allerliefste beslissing ooit die ik voor mijn Maccie kon maken”.

Nu ik deze moeilijke blog schrijf doet Cloontje van alles om me te troosten als ze merkt dat ik niet goed reageer springt ze bovenop mijn schoot…. Lief meisje wat voelen ze toch goed wat er allemaal in ons hoofdje omgaat.

Dag lieve Mac wat gaan wij je missen het is nu al zo ontzettend stil in huis en je bent nog maar net over naar een beter en mooier wereld.

Dank je wel Mac voor jou ongelooflijke voorwaardelijke liefde en wij zullen jou nooit vergeten…