Dag 1 van Noordwijk aan zee naar Scheveningen!
Samantha en ik hebben al maanden een reis voor mijn zus Silvia haar verjaardag voorbereid! Van een eenvoudige vakantie hebben we een vakantie gecreëerd waarin we onszelf terugvinden en de grens van onze lichaam opnieuw ontdekken. Sammy en ik hebben elke week (al ging dit even fout toen mijn mama ernstig ziek werd, maar gelukkig herstelde ze weer en konden we de reis verder uitwerken) een verassingsjournaal op facebook gezet om Silvia te informeren wat noodzakelijk is op onze reis.
Plekken ontdekken met je voeten!
The power of Three will set us free is onze leus en donderdag 29 november gaat de reis voor Sammy en mij eindelijk beginnen. Sammy en ik reizen eerst naar Soest waar we een hotel hebben geboekt zodat we de volgende dag op tijd bij Silvia zijn. We hadden Silvia verteld dat ze haar kleding en toiletspullen in een rugzak moest doen, want bedenkt alles wat je meeneemt moet je zelf tillen.
Zo hadden Sammy en ik allebei een aardige rugzak bij ons ( rond de 8 kilo) en toen we deze hadden omgedaan konden we eindelijk op weg. De reis ging voorspoedig en we waren op tijd in Soest en hadden onze hotel snel gevonden ( Stayokay ). Het ontbijt en ook het uitchecken kon jammer genoeg iets later dan we hadden verwacht en moesten onze begintijd dan ook aanpassen van 6:30 naar 8:00, alleen zoals gewoonlijk waren we weer eens te laat, wat natuurlijk door mijn persoontje kwam, want ik schat alles te positief in.
Om half 9 belden we bij Silvia aan en konden we onze reis beginnen. Wat hadden Sammy en ik bedacht? Het leek ons leuk om de eerste twee dagen een wandelvakantie te houden. Van Sassenheim naar Noordwijk aan zee en daarna op naar Katwijk naar zee en we zouden eindigen in Scheveningen daar had ik een hotel geboekt voor de nacht ( de City hotel ).
Totaal zouden we de eerste dag 21 kilometer weg tikken ( ongeveer 4,5 uur lopen ) en ik dacht dat dit toch makkelijk zou moeten kunnen. De tweede dag bestaat uit het lopen van Scheveningen naar Kijkduin en daarna door naar Hoek van Holland haven waar we naar onze hotel zouden gaan tenminste dat hadden we Silvia wijsgemaakt. We hadden haar verteld dat we de derde dag naar Maassluis zouden lopen en daar de pond naar Rozenburg zouden pakken en zo naar Zeeland zouden lopen ( dit gaat je nooit lukken, maar gelukkig trapte Silvia hier in en wilde zelfs een bezoekje aan Liesbeth haar vriendin inlassen ).
Maar ik kan jullie vertellen dat we voor Silvia een geweldige uitstapje hadden verzonnen die we pas bekend gingen maken als we er waren. Voor nu gingen we dus een heerlijke wandelvakantie houden die de thema Atlantikwall (De Atlantikwall was een meer dan 5000 kilometer lange verdedigingslinie, die Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog in de bezette gebieden heeft aangelegd ter voorkoming van een geallieerde invasie had). Ik had een leuk boekje hierover besteld en we zouden een heerlijke wandeling hebben met een interessante inslag, maar jammer genoeg ging alles net iets anders.
Om onze tijdsachterstand iets in te halen besloten we om bij Sassenheim de bus te nemen naar Noordwijk aan zee en daar onze wandeling te beginnen. Natuurlijk gingen we eerst beginnen met een heerlijke chocolade melk met slagroom gevolgd door een lichte lunch. Onze vakantie en reis is begonnen.
Na onze ondergrondje voor een aardige wandeling doen we onze rugzak weer om en gaan met die banaan! We stapten lekker door terwijl we worstelen om het begin van de Atlantikwall te vinden. Dat bleek niet zo eenvoudig en jammer genoeg zouden we eerst weer terug moeten lopen en dat zou een omweg betekenen die ik niet berekend had, dus konden we ons dit niet permitteren, maar dat kon onze pret niet drukken en we genoten enorm van het uitzicht en elkaar. Wat een lol hadden we en vooral omdat het wandelen met zware rugzak best een hele klus is ontdekten we al snel.
Maar wat is nu 21 km? er zijn dagen dat ik er meer loop dus het zou een appeltje eitje moeten zijn zal ik maar zeggen (al heb je dan geen rugzak van 8 kilo op je rug en dat blijkt toch wel een handicap). De zee en duinen plus heerlijk gezelschap maakt dat we van alles genoten. Op de boulavard stonden borden met leuke weetjes over een schilder en zijn schilderijen. Herdenkingsmonumenten van alle mannen en vast ook vrouwen die tijdens het vangen van vis of andere werkzaamheden gestorven zijn omdat de zee hun levens nam.
Heel anders dan ik bedoeld had met deze route, maar het is niet anders de tweede wereldoorlog bleef weg en ik kan niet anders zeggen dat het onze pret niet heeft bederft maar heeft versterkt.
We merkte wel dat we alle drie ineens pijntjes kregen die we anders nooit opmerkte en dat was wel een kleine tegenvaller al maakte het ons wel sterker.
Na een paar uur lopen begonnen we toch te beseffen dat het hollands gezegd “ het toch een aardige pokkenend is”. Maar we laten ons niet kennen en zetten stap voor stap voort. Zoals we al honderd keer tegen elkaar zeiden “Elke stap is een stap naar onze doel voor deze dag”.
Om 16:00 moeten we nog 2 uur lopen en volgens mijn boekje moeten we door de duinen zo naar Scheveningen. we zijn Katwijk aan zee al voorbij en dit zijn onze laatste loodjes. Ik zocht naar het punt die Sammy en ik hadden gevonden toen we onze route eerder deze maand hadden uitgeprobeerd met de auto. Aan het einde van de boulevard van Katwijk aan zee kon je Scheveningen (vooral het reuzenrad) zien liggen. Deze plek hebben we jammer genoeg niet meer kunnen vinden en namen de weg die Maps ons liet volgen.
Sammy heeft er goed de pas er in en wij volgen gedwee. Het is altijd fijn om Sammy te kunnen volgen zij heeft bij defensie goed geleerd om te marcheren en kan daarom heel goed één tred aanhouden echt heel fijn en goed om bij te houden. Ondertussen begint onze lichaam nog meer ongemakken te vertonen, maar de weg is te mooi om hier lang bij stil te blijven staan.
Het voetpad is zand en schelpen plus veel hellingen en dalen dus we besluiten om op het fietspad te blijven lopen. Dit is niet altijd handig omdat het een veelgebruikte fietspad is en we vaak even het gras op moeten duiken. Waar we ook niet aan gedacht hebben is dat het al heel vroeg donker wordt en we waren misschien net over de helft of nog lang niet. We hadden namelijk geen idee hoe lang we nog door de duinen moesten lopen, maar terug was geen optie dus we hoopten dat we geen gekke dingen of mensen tegenkwamen nu het steeds donkerder en stiller om ons heen werd.
Hoe later en donkerder het werd hoe sneller Samantha ging lopen. Silvia en ik moesten zowat achter haar aan rennen, maar geen haar op onze hoofd dacht eraan om haar tot zachter lopen te manen. Het werd nu echt serieus donker en we gingen achter elke boom, struik en duin dingen zien die er niet waren. Ach drie heksen bij elkaar kunnen sowieso dingen zien en voelen die andere niet altijd waarnemen.
Totdat er echt een rust en plas pauze ingelast moest worden, want sinds ik in de overgang zit heb ik toch wel blaas probleempjes en is het plassen echt een vervelende bijkomstigheid. Ondanks de geesten en andere onzichtbare dingen die tijdens het donker verschijnen doet deze pauze ons echt goed. Rugzak af en een heerlijk bankje om even op uit te rusten, wat een heerlijke rust om ons heen.
Helemaal alleen buiten in de grote wijde wereld is best imposant, je merkt dan hoe nietig je bent en ik moet zeggen dat het heerlijk is om dit met je dochter en zusje te mogen meemaken. We moeten jammer genoeg weer verder want we snappen best dat dit niet één van de slimste plekken is om op één plek te blijven ronddwalen. Rugzak weer om en daar gaan we weer: “voetje voor voetje” (al moet je dan geen Samantha bij je hebben, want zij zet zoals gewoonlijk weer een aardige pas erin. En wij? Wij volgen trouw).
We zien eindelijk in de verte lantaarnpalen en weten dat we eindelijk de bewoonde wereld ingaan.Die lantaarnpalen blijken best nog wel een aardige tippel verder te zijn, maar als we eindelijk na 2,5 uur op de fel verlichte weg staan zijn we echt helemaal kapot en na een snelle overleg besluiten we om het laatste stukje per bus af te leggen, alleen waar is de bus?
Als we op onze telefoon maps openen blijkt het dat we op het randje van Wassenaar/Scheveningen te zitten en de bus brengt ons in een kwartier naar Scheveningen. Tijdens het wachten hangen we doodop op een bankje en kunnen bijna geen stap meer zetten. Eerst lijkt het erop dat deze bus niet meer rijd, want hij komt niet op de afgesproken tijd. Gelukkig komt hij ons toch nog redden en we hijsen ons dankbaar de bus in.
Een kwartier later dropt de bus ons voor de Kurhaus bij de Mac Donald en lopen we richting onze hotel zodat we alles af kunnen doen om daarna iets te eten zoeken. Na het busritje zijn we erg stijf en hopen we dat het hotel snel vinden, want wauw wat zijn we moe en uitgeput. Dit is echt zo heerlijk om te doen. Lopen tot je uitgeput bent om zo je doel te halen, echt super! (al voelt het op dat moment veel verder dan super, maar meer “Waarom! Welke idioot heeft dit verzonnen!”
Als we het hotel hebben gevonden en onze rugzakken gedumpt hebben wordt het echt tijd om onze lichaam van voedsel te voorzien. Brandstof hebben we nodig en na een tijdje rondgezworven te hebben vinden we een zaak met wokgerechten. Heerlijk koolhydraten waar onze lichaam behoefte aan heeft. Samantha die een Gluten tolerantie heeft kan haar lol op met rijst en groenten, dus een ideale zaak voor ons.
Na het eten zoeken we ons bed op en nemen genoeg imbrufen om onze spieren en lichaam snel en goed te laten herstellen, want morgen is onze volgende uitdaging Hoek van Holland Haven op het programma. Maar voor nu zijn we het even zat en zoeken de rust in onze dromen… tot morgen!
We hebben vandaag 37363 stappen gezet en dat is goed voor 26,5 km “