Dag 2 Scheveningen naar Hoek van Holland Haven
Het slapen zelf was al snel een lastig dingetje, want zelfs het liggen bleek een pijnlijke bedoeling te zijn. Mijn benen lagen in een knoop en mijn onderrug die protesteerde hevig van de mishandeling die ik hem deze dag heb aangedaan. Lang leve de Imbrufen die eindelijk zijn werk ging doen en ik in dromenland de hele dag nogmaals overdeed.
Om onze reis tot de laatste snik een verassing te laten zijn hebben we bedacht om mijn zus in de waan te laten en haar lieten denken ( Eigenlijk niet helemaal waar, want Silvia opperde dat we zeker helemaal naar Zeeland liepen omdat daar de Antlantikwall ons naar toe zou leiden) dat we helemaal naar Zeeland zouden lopen, natuurlijk heb ik voor de zekerheid deze weg maar even opgezocht en gelukkig heeft Silvia dit niet gedaan anders hadden we nog heel wat moeilijke vragen naar ons hoofd geslingerd gekregen. Vooral de vraag hoe komen we van Rozenburg naar Zeeland? Die was best lastig uit te leggen. Van Hoek van Holland naar Maassluis en dan het pontje naar Rozenburg was Easy dus zo hadden we dag drie gedekt, maar…. Wat dan?
“Wind en Regen wij kunnen er tegen!”
Zonder openbaar vervoer is het niet te doen om in vier dagen in Zeeland uit te komen. Gelukkig hoefde ik mijn hoofd hier niet over te breken, want dit werd gelukkig niet gevraagd. Vandaag staat Hoek van Holland op het programma en ik moet zeggen dat vandaag het opstaan toch ook best even een dingetje was. Gelukkig is mijn lichaam verder aardig hersteld van een nacht rust en op mijn heupen na loop ik best goed (tenminste goed? Ik moet eerst mijn lichaam opstarten en dan…. Dan loop ik bijna als een kieviet) al zeg ik het zelf.
Nu zijn mijn heupen al heel lang niet meer de allerbeste bottenstelsel in mijn lichaam dus die moeten af en toe even ingelopen worden voordat ze het weer naar behoren doen. Maar voordat we onze reis gaan hervatten gaan we onze lichaam weer eerst met brandstof voorzien dus even een lekker ontbijtje scoren al viel het ontbijt jammer genoeg een heel klein beetje tegen, maar voor de reis die we vandaag in petto hebben is een flink ontbijt onontbeerlijk.
Om half 11 hervatten we onze reis en die begint al heel leuk. Op de boulevard staan allemaal leuke standbeelden van popentjes en wij maken hier hele leuke foto’s van. Ik zelf merk al snel dat het met mijn bepakking van 8 kilo en dan op de grond gaan zitten ‘not done’ is, want het opstaan is best lastig te noemen (eigenlijk gewoon niet te doen). Ondertussen is een groepje fanatiekelingen druk bezig met ochtend gymnastiek op de boulevard en nadat we hier even hebben naar staan kijken en zelfs overwogen hebben om mee te doen, omdat ons dit best goed voor onze stijven spieren leek te zijn lopen we toch maar snel door, want we krijgen vandaag waarschijnlijk al genoeg te verduren.
Scheveningen is een prachtige dorp en we lopen rustig verder terwijl we de ene foto na de andere foto schieten. Even naar de Jumbo om onze drinkvoorraad en voedselvoorraad aan te vullen en dan op naar de duinen om zo naar Kijkduin te lopen. Het pad door de duinen naar Kijkduin is best een leuke pad maar bevatten heel veel heuvels. Gelukkig voor mijn arme heupen is de ondergrond gewoon van asfalt en dat is zeer prettig te noemen.
We hebben elkaar beloofd om wat er ook gebeurt we blijven lopen en nemen niet stiekem een bus of trein. Of dit een goed idee is weet ik nog niet in ieder geval doet mijn lichaam het nog aardig (op mijn heup na dan).
Even een pauze om iets te drinken en te eten en natuurlijk lekker te kletsen maar vooral te lachen doen we wanneer we hier behoefte aan hebben. Het is ook heerlijk om in de natuur te zijn al merk je wel dat we aan de kust lopen. We zijn echte windvangers en dat is soms echt zwaar.
Af en toe had ik heel veel binnenpretjes als ik aan Silvia denk en hoe ze zou reageren als ze merkt dat we niet in een hotel gaan slapen, maar op weg zijn met een hele andere bestemming dan Silvia kan dromen. Het idee dat ze denkt dat we ons vier dagen vooral te pletter wandelen is zo ontzettend grappig. Ik moet zeggen dat dit best gezellig is, maar ik ook dolblij ben dat we morgen en overmorgen gewoon lekker zonder bepakking kunnen wandelen.
Af en toe hebben Sammy en ik hier whatsapp contact over zodat Silvia echt niets kan opvangen. Soms gaan mijn gedachten naar het feit hoe ik het zou vinden als we wel alle dagen op weg zijn naar Zeeland of ik het dan nog zo’n leuke vakantie zou vinden? Ik had hier mijn twijfels over en niet omdat ik het niet gezellig vind, welnee het is echt super om zo met zijn drieën het land te ontdekken. Wij zijn gek van de natuur vinden het heerlijk (tenminste ik) om onze grenzen qua lichaam te ontdekken en ook de stilte, geur, fotograferen en vooral lekker gek doen. Al denkt arme Silvia nog wel dat dit het enige is wat we gaan doen en ik vind het niet raar als ze af en toe denkt wauw is dit nu echt mijn verassingscadeau ? hoe hebben ze dit in hemelsnaam kunnen verzinnen. Ik zou dit zeer zeker me af en toe afvragen.
Eindelijk na een paar uur lopen zien we dicht bij Kijkduin eindelijk bunkers. Zo blij als kleine kinderen zijn we. Al die tijd gezocht naar sporen van de tweede wereldoorlog en dan nu eindelijk een paar bunkers die ons laten zien dat we toch een klein stukje Atlantikwall volgen.
Om 13:30 kwamen we Kijkduin binnengewandeld en besloten om even lekker bij te komen met een warme chocomel met slagroom en een appeltaartje want daar waren we onderhand wel aan toe.
Het is een gezellig logement en de verleiding was heel groot om hier voorlopig te blijven. Het werd wat kouder en bewolkter buiten en het zag er naar uit dat het elk moment kan regenen. Het personeel van de restaurant was heel benieuwd naar ons verhaal en Silvia vertelde enthousiast dat we lopend naar Zeeland gingen en nam alle verbazende en bewonderende geluiden in ontvangst. Sammy en ik moesten stiekem lachen, want wij weten veel beter.
Dan wordt het echt tijd om op te stappen, want anders komen we veel te laat aan in Hoek van Holland en dat is echt niet de bedoeling en zou zelfs een drama zijn als dit gebeurde.
Op naar Hoek van Holland het is nu 15:00 en we hopen rond 18:00 in Hoek van Holland te zijn.
Dan hebben we nog tijd om te eten voordat we naar onze slaapplek gaan en we Silvia de rest van onze reis onthullen. Het spookt me nu af en toe door mijn hoofd wanneer gaan we het haar vertellen , maar Sammy en ik besluiten om dit zo laat mogelijk te doen.
Mijn heupen die vonden deze heerlijke rustmoment geweldig en protesteren als ik ze vertel dat we weer verder moeten lopen. Af en toe vraag ik me af hoe lang het duurt dat mijn heupen het opgeven, maar ik laat me niet kennen en ga vol goede moed weer op pad. Het pad naar Kijkduin/Hoek van Holland blijkt een stukje afgesloten te zijn en we besluiten dat deel van onze reis via het strand voor te zetten. Dit is best zwaar omdat onze benen ons nu al niet lief meer vinden. Al blijkt mijn heupen het geweldig te vinden, want de pijn verdwijnt als wolken voor de zon en als we onze reis kunnen vervolgen via het fiets/loop pad die zo naar Hoek van Holland loopt is mijn heupen pijn vrij.
We hebben tot nu toe geluk dat de weergoden ons goed gezind zijn. Het is droog en af en toe zonnig al ziet het er naar uit dat ons geluk niet lang meer gaat duren. De wind was even iets minder geworden, maar komt nu terug en probeert ons van de dijk af te blazen. Sammy en Silvia krijgen last van hun armen en handen door de gure wind (dit blijft mij gelukkig bespaart (lang leve mijn oefeningen). Tijdens het plannen van onze reis heb ik regen ingepland dus heb ik poncho’s aangeschaft en in mijn tas gedaan en het is nu een heel goed idee om deze alvast tevoorschijn te halen, want het ziet er naar uit dat dit geen overbodige luxe is.
Zodra wij onze Poncho aan hebben begint het te miezeren en wat zijn we blij met dit stukje luxe.
In de regen is de wereld beduidend anders en iets minder gezellig. Ook wordt onze weg steeds stiller en het begint steeds harder te regenen. Het gaat steeds harder waaien en het lopen wordt steeds zwaarder. De mensen die langs fietsen vertellen ons dat zo’n poncho best handig is en waarom ze hier zelf niet aan gedacht hebben. Tja wij hebben poncho’s maar wij zouden nu best een paar fietsen willen hebben. De weg duurt lang en als we het bordje Westland passeren hebben we het suffe idee dat we er bijna zijn.
Ondertussen zien we er uit als verzopen katjes en komen zee afslag Monster tegen. Weet je hoeveel zee afslagen Monster telt? Nou echt heel veel we werden er gek van. Dan mogen we eindelijk de dijk verlaten en dit voelt heel goed aan. Even geen wind die je om wilt blazen en iets beschut voor de regen, tenminste dat hoopten we toen we een woonwijk inwandelde.
De drie verzopen katjes
Als we volgens de wegwijzer nog 7 km moeten lopen zakt de moed in onze schoenen en ondertussen zijn onze sokken, broek en armen zeiknat, want die bedekt de poncho niet. Het wordt ondertussen ook steeds donkerder en hebben geen idee waar we ongeveer uithangen. Een bus, trein of zelfs taxi zou toch wel heel lekker zijn, maar we zitten ergens in de middle of nowhere en we kunnen dan ook maar 1 ding doen en dat is doorlopen hoe moeilijk dan ook.
Weten jullie hoever 7 km is als je verzopen bent en je spieren steeds strammer worden van de kou…nou ik kan jullie vertellen “Mega ver!”. Elke stap is er één en elke stap is dichter bij onze doel dat was eerst een troost nu een kwelling want het lijkt wel of we één stap vooruit zetten en drie terug. Hoe vrolijk we een paar uur geleden nog waren hoe wanhopig we nu zijn. Hoek van Holland lijkt zo ver weg al gaat Sammy steeds harder lopen net alsof ze denkt “Hoe harder ik loop des te sneller ben ik in Hoek van Holland”. Wat zeker waar is, maar Silvia en ik hebben best moeite om haar bij te houden. Al liggen we hierom wel steeds in een deuk :-).
Hadden we maar gewoon via het strand gelopen dan waren we er al zeiden we steeds vaker. Al had de weergoden dan wel vrij spel om ons te geselen en te pijnigen met zand, wind en regen. Normaal ben ik degene die roept “wind, storm en regen wij kunnen ertegen!” maar nu ben ik alleen maar kapot, koud en er zo ontzettend klaar mee.
“Als het nu nou maar stopt met regenen” zucht Silvia “dan kunnen we even bijkomen”. En dan zien we ineens een bordje “ Hoek van Holland” een mooier bordje bestaat er niet op dit moment en we kunnen het dan ook niet laten om deze te omhelzen. Yes, Yes, Yes we hebben het gehaald! Tenminste tot zover, want nu moeten we nog naar het centrum.
Alsof we een doel gehaald hebben stopt het met regenen en kunnen we weer even alles helder zien en niet door een waas van water (vooral omdat de druppels mijn bril en ogen vertroebelt). Ook lijkt het wel of de wind iets is gaan liggen. Dan is te merken dat we er echt een beetje klaar mee zijn, want volgens Silvia en Sammy lieg ik over de aantal minuten lopen naar de centrum en dat klopt ook wel een beetje ik rond graag af zodat het lijkt of het allemaal sneller gaat.
Dit blijkt niet wenselijk te zijn en omdat ze liever horen dat er langer gelopen moet worden terwijl dit minder is, rond ik nu af naar boven i.p.v naar beneden. Wat ik best snap want het is op dit moment geen pretje om te lopen. Alles is zeiknat en we zijn enorm bevroren doordat ook de temperatuur een flink stuk omlaag is gegaan. Weten jullie hoe lang 10 minuten lopen aanvoelt als je helemaal stuk bent? Nou geloof me dat lijkt wel uren….. “Zullen we niet eerst het hotel opzoeken zodat we een douche kunnen nemen” suggereert Silvia. “Nee dat gaat niet want we kunnen pas om half 8 het hotel binnen” verzin ik ter plekke. “Oke jammer” zegt Silvia teleurgesteld en lopen weer pasje voor pasje vooruit om eindelijk een warme droge plek te vinden.
Maar ook aan deze kwelling komt een eind en als we de eerste eetgelegenheid weer uit lopen, omdat de sfeer ons niet aanstaat lopen we het pleintje bij de centrum op om bij de pannenkoeken/Schnitselhuis Saam lekker te gaan eten. Alle natte spullen gooien we op een hoopje en gaan eindelijk na een hele tijd zitten. Wauw wat voelt dat goed en vooral de warmte is zo heerlijk dat we hier even volledig van genoten. Ook het eten ging erin als koek en terwijl we bijkomen blijkt het al 8 uur te zijn. We moeten nu echt gaan want anders komen we te laat en dit kunnen we ons echt niet veroorloven. Gelukkig hoeven we maar 8 minuten naar onze bestemming te lopen dus dit wordt een makkie.
Als we onze bepakking weer op onze rug gehesen hebben en we met loodzware schoenen en kleding naar buiten lopen is dit best een klap. De kou en regen geeft een keiharde mep in onze gezicht en wilden eigenlijk weer keihard terug rennen naar de heerlijke droge warme restaurant, maar dit kan natuurlijk niet want we moeten door. Even doorbijten en 8 minuten vooruit lopen hoe moeilijk kan dit zijn.
Als we de straat uitlopen en de eerste bocht de dijk oplopen zie ik de eerste bord van onze bestemming. Silvia die roept zodra ze het bord ziet… oh kijk nou we kunnen ook naar Engeland. Samantha en ik blijven zwijgend doorlopen tot de volgende bord en weer roept Silvia “Kijk de boot staat klaar we kunnen hem nog halen”.
“We gaan ook naar Engeland” vertel ik Silvia zachtjes. “Natuurlijk gaan we niet naar Engeland” roept Silvia lachend vervolgend roepend “dat kun je me echt niet wijsmaken”. Ik loop naar de eerste beste gebouw met Stena Line op de voorgevel, want ik heb echt geen idee waar ik moet wezen.
Het is stil bij de receptie van Stena Line en ik vraag me ook stilletjes af of we wel goed zitten. De vrouw achter de balie lacht heel vriendelijk en blij en als ik mijn papieren tevoorschijn tover blijken we helemaal goed te zitten, alleen de papieren waren niet helemaal compleet, maar gelukkig is de dame heel behulpzaam en print de goede uit en bundelt deze in een overzichtelijke stapel zodat we ons geen zorgen hoeven te maken bij het inchecken plus de trein morgen en de terugweg.
Ik ben nu al gek op Stena Line al weet ik niet of ze ons veilig gaan overbrengen ? Ondertussen blijft Silvia opgewonden maar vol twijfel in haar stem roepen “dat dit een hele goede grap is”, “en we echt niet naar Engeland gaan”, “Stop nu maar met de grap” enzovoort, enzovoort. De dame bij de incheck balie kijkt ons dan ook lachend aan en als ik al onze bescheiden krijg, begint het eindelijk bij Silvia door te dringen dat we waarschijnlijk echt naar Engeland gaan.
De dame en heer die onze tassen controleren zijn ook heel vrolijk omdat ze doorhebben dat hier iets heel leuks aan de gang is. Het is aan Silvia duidelijk te zien dat ze niet snapt dat we naar Engeland gaan. Terwijl Silvia nog ontzettend hyper bezig is om een bevestiging te zoeken of dit echt geen grap is roept Samantha heel serieus maar stiekem lachend “Je hebt gelijk Sil het is niet echt we hebben al deze mensen gevraagd of ze het spelletje mee wilde spelen en ze doen het best goed, vindt je niet?”.
Als we de paspoortcontrole gepasseerd zijn is Silvia eindelijk er echt van overtuigd dat het echt gaat gebeuren “WE GAAN NAAR ENGELAND”. Met heel voorzichtig erachteraan “waar gaan we eigenlijk naar toe in Engeland”. “We gaan naar Londen” roep ik enthousiast” blij om het eindelijk te mogen vertellen.
Als we in onze hut geïnstalleerd zijn nemen we eerst een heerlijke douche die de dame bij de receptie ons heeft beloofd. “Aan boord hebben we hele lekkere douches die moet je uitproberen” vertelde ze ons lachend. Logisch want er stonden drie koude verzopen katjes voor haar balie ?.
Ik kan jullie vertellen ze heeft totaal niet gelogen wat een heerlijke douche en wat knap je hier van op zeg. Alle pijn, kou, wind en andere ongemakken zijn in één keer vergeten en er komt trots, tevredenheid en vooral blijheid voor in de plaats, want wat is het spannend heerlijk met mijn zusje en dochter op avontuur…. Hoe leuk is dat!
Op de boot is het leuk vertoeven we praten, winkelen en verkennen de hele boel om als we varen heerlijk te gaan slapen, wetend dat we morgenochtend om half 6 weer aan het ontbijt moeten zitten, want om 7 uur moeten we weer aan land om een trein te halen.
Vandaag hebben vandaag 38.878 stappen gezet en dat is goed voor 27,5 km door weer en wind.
Maar hoe dan ook “Wind kou en Regen wij kunnen daar heel goed tegen!”