Mijn roedel was hierdoor niet zo gezond als dat zou moeten!

Als ik om me heen kijk ben ik intens gelukkig! Al mijn boerboelen liggen heerlijk bij elkaar te slapen. Vooral mijn twee mannen negeren elkaar niet meer en zijn weer zoals ze horen te zijn: “familie en accepteren elkaar zoals van ouds”. Al is dit weleens anders geweest en dat komt allemaal door mijn toedoen. Dat het nu weer normaal is, is ook allemaal mijn verdienste. Niet dat ik hier trots op mag zijn, want dat het fout ging is toch ook mijn eigen rot schuld, dus logisch dat nu ik normaal doe mijn roedel weer als een hechte groep functioneert.

Twee jaar geleden kreeg ik het volgende te horen: “Anita Diezel is oud en niet meer geschikt als roedelleider”. Hoepel op dacht ik en ging hier met alle macht tegen in! Mijn Diezel is onze Alfa en daar moeten mijn honden zich maar in schikken.

Mac die in de bloei van zijn leven is wilde meer en zag heel duidelijk dat hij ook meer verdiende. Diezel is een opa die aan het aftakelen is en een ziek oud dier kan een roedel niet meer leiden basta. Hij is als het ware een blok aan de been bij echt gevaar. Maar we leven hier in een beschermd gebied! Gevaar is er niet dus doe normaal dacht ik bij mezelf. Diezel is mijn oudste hond en hij is de roedelleider samen met Ziva – al is en blijft Ziva sowieso de opperbitch -.

Ik negeerde alle tekenen – of ik wilde deze gewoon niet zien- en liet mijn gezag flink gelden in mijn roedel. “Ik ben de baas” en “mijn wet telt” vertelde ik mijn roedel heel duidelijk – oké wie is er nu de opperbitch? Ikke? Welnee ik doe maar alsof-. Het ging perfect, Mac zag mij duidelijk als leidster en zolang ik mijn grote bek maar open deed was Diezel de leider – jammer genoeg alleen maar in mijn ogen en met mijn hulp-.

Het ging dan ook continu mis als ik even niet goed oplette of als ik de mannen in een hoek dreef waardoor ze hun drang naar leiderschap konden uitvechten. Mijn geluk is toch wel dat Mac groeide en hij leerde snel. Hij wilde gelukkig toch ook wel heel graag een vrolijk vrouwtje. Mijn roedel was stabiel en er waren geen conflicten meer –zijn er gelukkig ook nooit meer geweest-. Maar of dit je roedel gezond en gelukkig maakt is toch wel de tweede.

Ik kan ronduit “Nee” zeggen een roedel waar alle leden van de team weet waar hij staat dat maakt een gezond en gelukkige roedel. Zodra Diezel maar iets verkeerd deed, gromde Mac en ik stond klaar om hem te corrigeren. Dit was niet slim van me! Maar ik wilde vasthouden aan een gezonde Diezel, mijn maatje, mijn allesie.

Tot ik ging beseffen dat men toch wel een beetje gelijk hadden. Diezel heeft een verrekte biceps spier en ik geloof nooit dat dit nog over gaat. Plassen gaat lastig en ook slaapt hij enorm veel kortom Diezel is aan zijn laatste face van het leven bezig en ik moet dit nu echt eens gaan beseffen – wat enorm moeilijk is -.

Mac is nog jong en Ziva heeft hem allang als opvolger van de Alfa gekozen. Ik heb dit zelf mogen aanschouwen alleen nooit willen accepteren. Vroeger wilde Ziva tijdens haar loopsheid door Diezel gedekt worden, maar nu is al 2 jaar Mac de gelukkige. Natuurlijk komt Ziva op voor haar vader Diezel, maar laten we eerlijk zijn dat komt alleen maar omdat vechten niet gewenst is in een roedel. Ziva houd van rust in haar roedel en wij ook.

Als Diezel op staat als Mac bij hem gaat staan is het mij ook eindelijk duidelijk! Diezel heeft zijn plaats al afgestaan aan de jongere onder ons. Dit blijft voor mij best lastig, maar ik heb me erbij neergelegd en ik heb nu wel door dat dit een slim besluit van mezelf is en eigenlijk als je het nu bekijkt een besluit die ik al veel eerder had moeten nemen.

Diezel heeft het door mij veel te lang moeilijk gehad – liep continu op zijn tenen- en Mac die heeft zich vast vaak niet begrepen gevoeld. Mijn grote vriend heeft nu weer een plekje in de roedel die goed voor hem is en Mac heeft het geaccepteerd. Het gevecht is eindelijk over en nu kunnen ze eindelijk weer lekker bij elkaar liggen zonder dat één van de twee aan de leiderschap hoeft te denken.

Rustig is het al een hele tijd in Huize Elkerbout, maar nu heerst er echte vrede en acceptatie. Natuurlijk ben ik beslist niet trots op mezelf, want had ik naar al die goed advies geluisterd een paar jaar geleden, dan had ik veel sneller een gezonde rustige roedel gehad.

Gelukkig heb ik van mijn fouten geleerd en daarom geniet ik nu nog meer van die heerlijke slapende boelen om me heen. En voor Ziva haar zwangerschap en oog op de puppys is dit de rust die ze zo hard nodig heeft de komende dagen!