Tot wanhoop van haar baasjes! Daarom rijden Ron en ik naar IJmuiden om te zien of we kunnen helpen!
Een paar weken kreeg ik een telefoontje van kennissen van ons, zij hebben Manisa Sem uit de Manisa A nest. Twee jaar geleden kreeg Sem een heel lief vriendinnetje en zij kreeg de mooie naam Ziva. Ziva is een kruising Boerboel/Mastino en heeft sinds een paar weken al twee serieuze vechtpartijen op haar naam staan.
Deze keer had ze het nog bonter gemaakt, want ze heeft de buurhond gepakt en Sam die vond dat hij zijn vriendinnetje moest helpen heeft de buurman een flinke knauw gegeven, want zo snauwde hij “van mijn meisje blijf je af”. Jullie kunnen je voorstellen dat je, je dan rot schrikt als baas, want je gaat je dan toch afvragen “ hoe heeft het zover kunnen komen”. Gelukkig bleef de schade beperkt, maar wat nu?
“Anita wij willen Ziva niet kwijt, maar dit kan zo niet langer”, “we durven haar niet meer los te laten en dat vinden we vreselijk” riep het vrouwtje van Ziva helemaal overstuur. “Kan jij ons helpen?” vroeg ze mij en natuurlijk wil ik graag bij hun komen kijken om te zien waarom Ziva zich zo stoer voelt.
Vandaag was het zover! Ron en ik rijden naar IJmuiden, A. voor de gezelligheid en B. om te kijken of ik iets voor ze kan betekenen, want ik ben dan geen gedragstherapeut maar wel iemand die veel te veel met boerboelen omgaat , waardoor het me aardig lukt om te beoordelen hoe een hond zich voelt en zich gedraagt hoe ze zich op dat moment gedragen.
Omdat ik totaal niet weet hoe Ziva op ons zou reageren moeten Ron en ik ons strikt houden aan de regels en dat begint met “negeren, negeren en nog eens negeren”. We zeggen Ilse en Jan gedag en gaan zitten. Sem is gelijk enthousiast en Ziva snuffelt wel maar is heel gereserveerd. We laten haar met rust en laat ons besnuffelen als zij dit wenst.
Na een paar minuten gaat ze liggen en negeert ons totaal en wij haar. Het gesprek gaat al snel over boerboelen en ik kom er al snel achter dat Ziva heel beschermend is naar Sem toe en ook dat ze waarschijnlijk heel onzeker is. Ze heeft nog nooit een wandeling gekregen zonder Sem, dus die twee zijn zo aan elkaar gewaagd dat ik toch wel heel benieuwd ben hoe ze zou reageren zonder haar maatje.
Er is maar één manier om hier achter te komen en dat is om te gaan wandelen zonder Sem. Ik heb een correctieriem bij me en ze krijgt sowieso ook haar halti om. En dan komt hindernis 1 de hoek al om, namelijk het naar buiten gaan. Ziva wilt niet naar buiten en ik vraag me af waarom niet, maar daar kom ik al heel snel achter.
Jan vraagt Ziva om zich om te draaien zodat ze naar buiten kan lopen. “Nee zo doen we het niet” vertel ik Jan, “we vragen niet of ze naar buiten wilt, we gaan gewoon”. “Ook al staat ze er heel slecht voor, dat is haar probleem, jij loopt gewoon naar buiten en zij volgt, of ze wilt of niet”. Ik duw hem zowat naar buiten en Ziva volgt hem –dat moet ze wel want ze wordt zowat meegesleurd- snel.
Ziva vindt alles maar heel raar, ze loopt bang en onzeker met ons mee en het is heel duidelijk dat ze haar vriendje mist. Als ik haar overneem wordt het nog vreemder voor haar. Ze snapt niet wat haar overkomt en daardoor wordt ze nog zenuwachtiger. Als ze mensen ziet zie je dat ze zich groter maak waarop ze gelijk een correctie krijgt. Ze reageert gelijk en gaat weer passief lopen, elke dominante look, lichaamstaal wordt gecorrigeerd en als ze het goed doet beloont met een voertje.
Haar houding zie je per minuut veranderen, ook het zenuwachtige krabben aan haar nek en oor wordt minder. Als we 10 minuten onderweg zijn, is haar houding helemaal ontspannen en kan er eindelijk een plasje van af, ook haar hoofd gaat lager, met oren naar achter en haar staart hangt neutraal naar beneden. Ze loopt achter me aan en ik vertel Jan dat ze alleen op hem moet letten en niet verveelt om haar heen mag kijken.
Steeds als ze dit doet geef ik haar een klein correctie en let ze weer op mij. Ze leert snel en luistert heel goed naar elke kleine correctie en dan komt het echte werk namelijk “langs allemaal vreemde honden lopen”. Ze moet op ons letten en dit doet ze ook graag, de honden om ons heen ziet ze niet eens staan. Als er een Jack Russel dominant begint te blaffen – normaal kan ze kleine honden niet uitstaan- loopt ze er in negeerstand langs. Ze reageert totaal niet en ook de Stafford verder op wordt niet interessant gevonden.
Als we een paar flinke uitdagingen hebben getrotseerd is Ziva in mijn ogen geslaagd voor de test! Ziva is niet dominant en vooral niet agressief, welnee ze heeft leiding nodig en die heeft ze niet gekregen. Daarom vindt ze wandelen totaal niet leuk, want ze moet haar vriendje en baasjes beschermen tegen al die enge honden buiten. Ze kan helemaal geen leiding geven en helemaal geen beslissingen nemen, daarom doet ze dan maar wat haar instinct haar verteld en dat is precies wat mijn vader mij ook altijd adviseerde “meisje zorg dat je als eerste slaat, want de eerste klap is een daalder waard”, dit dacht Ziva ook, als ze maar als eerste aanvalt dan hoef je verder er niet meer na te denken.
En nu hoefde dit niet meer, ze kan lekker snuffelen en de dingen doen die ze veel leuker vind, namelijk lekker met de baas wandelen. Ik heb Jan laten zien hoe lief Ziva is en dat ze helemaal geen ruzie maakster is. Ze wilt gewoon een zekere baas die haar beschermt tegen de boze wereld. Ook heb ik hem verteld dat hij alleen maar op haar hoeft te letten, niet naar de andere honden kijken. Ziva is het belangrijkste met haar heb je te maken, de andere honden is jou probleem niet.
Je loopt gewoon door en Ziva volgt! Ze gaat dan niet zenuwachtig om zich heen kijken en doet ze dat wel dan corrigeer je haar, want ze moet op jou letten! Jullie zijn belangrijk en de rest om jullie heen niet. Ziva heeft dit zo hard nodig “quality time” met haar baas en vooral een zekere baas die alle beslissingen voor haar maakt.
Als we weer bij hun huis aan komen, dan is Sem aan de beurt. Sem is daarin tegen veel zekerder en is de hond zoals deze moet zijn “heel zeker”, maar dit zie je terug in Jan want die vertrouwd Sem totaal en dit is iets wat een hond verdient een “zekere baas!”
Maar nu ze gezien hebben hoe leuk Ziva kan zijn buiten gaat het vast helemaal goed komen. Ik vind Ziva echt een heerlijke meid met een prachtige karakter en ik ga snel weer een keer terug naar IJmuiden om te zien hoe het met ze gaat. Ondertussen mogen Ron en ik haar eindelijk lekker knuffelen. We hebben er vandaag een boerboel vriendinnetje bij gekregen
