En ik ga er achteraan! 

Diezel kom terug! Diezel nee! Gil ik nog net niet hysterisch! Natuurlijk komt hij niet terug want ook al zou hij willen, dat kan hij niet meer. In mijn gedachten zie ik mijn allerliefste maatje tot zijn knieën in het drijfzand en klei staan om er weer zwoegend uit zien te komen. Hier had ik niet op gerekend en Ziva en ik wachten een tel wanhopig af.

En dan moet ik toch iets nuttigs gaan doen, en wat doet een vrouwtje die wanhopig is en alleen nog maar haar vriendje wilt redden? Ja de domste dingen waarvan je eigenlijk wel weet dat deze tot mislukken gedoemd is. Ik wacht niet langer en ga achter Diezel aan! Ik red net drie stappen en ben dan al mijn schoenen en sokken kwijt. Ik sta 15 centimeter diep in het drijfzand en op blote voeten zwoeg ik verder, ondertussen keihard DIEZEL te roepen!

Ik moet terug merk ik al snel want ik zak steeds dieper in het drijfzand en er is nog geen glimp van mijn Diezel te zien. Ziva die mij verbaasd aankijkt en bij haar zelf denk “die is niet goed bij haar paasei”, “mij krijg je daar echt niet in, mijn papa komt er echt zelf wel weer uit”.

Ondertussen is het beeld van een Diezel met zijn middel in de modder veranderd in “Een Diezel tot aan zijn kop in de modder”, die nooit van zijn leven er meer uit kan komen. En daar sta ik dan op mijn blote voeten veilig in het gras en mijn schoenen en sokken staan eenzaam en alleen een paar meter verderop in klei en modder. Hoe kom ik nu bij Diezel? Maar aan de andere kant is modder goed voor je lichaam, mensen betalen hier een hoop geld voor, en ik krijg het zomaar voor niets, dus stel je niet aan Anita ga er gewoon doorheen.

Net als ik besluit om voor de tweede keer het drijfzand in te duiken, zie ik beweging tussen de struiken, en mijn opluchting is zo groot als ik mijn lieve maatje de hoek om zie springen. Hij is slimmer dan ik zie ik al snel, want hij loopt strak langs de sloot waar het drek het minst is. Al heeft hij hier wel heel veel moeite voor moeten doen om aan de slootkant te komen, want zijn poten zien er niet meer uit.

Ziva rent hem via de rand van de sloot tegen moet en ik kan mezelf wel voor me kop slaan, want dat had een veel makkelijkere weg geweest , dan hoe ik het had bedacht en ook gewoon ben gegaan.
Nu moet ik mijn schoenen weer terug halen! Ik haal een paar keer adem en daar ga ik weer, op mijn blote voeten terug naar mijn sokken en schoenen. En dat was een hels karwei dat kan ik jullie verzekeren, en wat ben ik blij als ik met mijn schoenen en sokken weer aan de rand van het drijfzand sta, veilig in het koude natte gras.

Ze hebben onze hele Utopia veranderd in een modderpoel van klei en drijfzand, want ze hebben de sloot uitgebaggerd en daar kwam me toch een hoop drap, klei en modder uit…niet normaal. Het duurt dan ook wel even voordat we weer lekker kunnen wandelen. Maar hier in het bos kunnen we nog wel lekker rennen, dus dat was vandaag mijn plan. Lekker trainen met de honden! Met Mac en Daisy heb ik hindernissen gemaakt van stokken en dat ging perfect, alles wat Mac en Daisy niet op cursus doen, deden ze nu wel. Wauw wat ben ik trots op mijn kleine boelies.

En nu waren Diezel en Ziva aan de beurt, niet wetende dat Diezel voor mij ook een survival in gedachten had. En wat voor één zeg! Als ik naar mijn modder schoenen, voeten, handen en broek kijk weet ik even niet meer wat ik moet doen. Tot mijn oog naar een sloot trekt, waar geen slib en modder uit gehaald is. Ik ga aan de kant van de sloot zitten en maak zo een beetje mijn handen en schoenen schoon.

Mijn sokken doe ik in een hondenpoepzakje en stop deze in mijn jaszak. Dan pak ik een stok om de meeste klei van mijn schoenen af te halen, want dat loopt anders zo zwaar, daarna doe ik mijn schoenen nog een keer in het water, en daarna zijn mijn voeten aan de beurt. Na zeker een kwartier besluit ik, dat het zo wel moet kunnen. Doe mijn drijfnatte modder schoenen weer aan en hoop dat het straks iets warmer in mijn schoenen word.

Ondertussen doen mijn handen zeer van al die brandnetels waar ik af en toe in moest steunen, om niet in de modder of sloot te verdwijnen. Diezel en Ziva worden nu wel een beetje ongeduldig en beginnen helemaal los te gaan in het bos. Toch knap dat ze met zo’n snelheid nooit een boom, struik of tak raken. Ook mijn hindernissen van vanochtend met Mac en Daisy worden door de grote met gemak genomen.

Dan ben ik Diezel en Ziva weer kwijt en daar maak ik dit keer dankbaar gebruik van. Snel verstop ik me in het bos achter een paar struiken en takken ( ondertussen heb ik de beste camouflage pak aan die je maar kan verzinnen, en waar een militair jaloers op is). Ik fluit één keer en ben dan stil doodstil. Al snel komt Ziva keihard aanrennen en staat in één keer stil, Diezel die als spuit twaalf erachteraan komt denderen, gaat naast haar staan.

Neus gebruiken boelen! Denk ik bij mezelf en je ziet dat Ziva dit gelijk doet, haar neus gaat de lucht in en pikt mijn geur op. Diezel die probeert het ook maar volgt liever Ziva daar heeft hij meer vertrouwen in dan zijn neus. En ja hoor Ziva loopt het hele traject af die ik gelopen heb, en komt met een enthousiaste wiebelkont naar mij toe. Ook Diezel is dolgelukkig mij te zien en vind dit een geweldig spelletje. Want een paar minuten verdwijnt hij weer en begint de zoek actie opnieuw.

Als we zo zeker een half uur gespeeld hebben zijn we alle drie bekaf en besluiten naar huis te gaan. Jammer genoeg heb ik de auto best ver staan, en ik hoop dan ook dat er niet zoveel mensen op de been zijn.

Wat ben ik vreselijk blij als ik bij de auto ben! Heerlijk en nu snel naar huis want wat ben ik toe aan een heerlijke warme Douche gevolgd door een heerlijk bakje brandnetelthee met honing en kaneel!