Na vier maanden Injecteren gaat het gelukkig ietsje beter met ons prinsesje!

We zijn alweer vier maanden verder toen we besloten om Daisy te injecteren met de stoffen waar zij allergisch voor blijkt te zijn namelijk 5 soorten mijt . We zijn nu twee operaties verder en onze kleine prinsesje heeft veel teveel meegemaakt in haar jonge leventje. Dat ze nog zo’n vrolijke meid is, is echt een wonder.

Soms denk ik weleens wat heeft ze nu aan een leven vol jeuk en altijd maar binnen met een kap om haar koppie. Buiten doe ik hem dan ook niet bij haar om en ik moet zeggen dat gaat perfect, af en toe heeft ze zo’n jeuk dat ze ook buiten haar oren krabt maar dit gebeurt buiten gelukkig heel sporadisch.

In het begin was ze ook totaal niet vrolijk en keek ze maar zielig voor haar uit, en heel vaak piepte ze er zachtjes bij. Als je dit bij je prinsesje ziet en hoort breekt je hart spontaan door midden. Toen bedacht ik dat valeriaan misschien wel kan helpen. Danielle mijn vriendin had een strip voor me, extra zwaar en het werkte 🙂 bij Daisy haalde het de scherpe randjes iets vanaf, en ze werd weer iets vrolijker.

Maar de jeuk bleef en als het zo door zou gaan, was er nog maar 1 optie en dat was en is haar oor amputeren. Alleen vraag ik me af of het dan bij 1 oor zou blijven want ondertussen heeft ze ook jeuk aan haar andere oor en zelfs aan haar poten, volgens mij heeft ze dan over een tijdje geen ledermaten meer over.

De dierenarts vertelde mij over de Desensibilisatie- Injectie deze injectie geven we de eerste half jaar om de twee weken en daarna 1x in de maand. Het idee is om Daisy ongevoelig te maken voor de stoffen waar zij allergisch voor is. Je spuit dan de allergische stoffen in haar zodat we hopen dat ze hier ongevoelig voor gaat worden. Natuurlijk hebben we besloten om dit te proberen want niet geschoten is altijd mis.

Nu vier maanden verder kan ik jullie vertellen dat er nog geen verbetering is. We gingen in het begin trouw om de drie weken naar de dierenarts, maar mijn meisje werd hier heel onzeker en verdrietig van. En dat merkte je aan haar doordat ze alle honden bij de dierenarts of buiten voor de deur, af stond te snauwen. Nee ze was niet echt vriendelijk te noemen.

Al was het eigenlijk nog best grappig “ik bovenop Daisy om haar een time out te geven” ondertussen keken de mensen heel ongerust naar me, terwijl ze hun hond probeerde te beschermen tegen een doorgeslagen boerboel. “Zullen wij even naar buiten lopen vroegen de baasjes heel voorzichtig”, “NEE! zei ik heel resoluut dit is haar probleem, niet die van jullie”. Als Jolanda de dierenarts de wachtkamer binnen komt om ons te roepen vertel ik haar dan ook duidelijk dat ze even moet wachten want ik ben nog even bezig.

Als Daisy rustig ligt in haar time out en ik met een verhit gezicht weer met beide voeten op de grond sta, kijk ik rustig om me heen en tot iedereen zijn verbazing zeg ik ook nog “goed zo Daisy nu mag je opstaan en mee komen”. En dat is toch wel even spannend vonden al de mensen om mij heen, het werd dan ook even heel stil in de wachtkamer en je zag iedereen kijken waar ze heen moesten vluchten als die woeste boerboelteef op zou staan en hun maatje zou gaan pakken.

Maar ik heb vertrouwen in mijn Daisy en loop met een enthousiaste Daisy die blij is dat ze eindelijk naar de dierenarts mag, want ze is gek op de dierenartsen, zo langs alle honden die ze geen blik waardig gunt. Jolanda de dierenarts die komt niet meer bij van het lachen “zag je al die gezichten! Wauw wat een staaltje opvoedkunde heb jij ze gegeven, die kunnen ze in hun zak steken”.

Verbaasd kijk ik haar aan “ja maar ik heb er vier thuis, dus ik moet er wel bovenop zitten, anders ben ik nergens”. Daar was ze het ook helemaal mee eens, maar ze hoopt dat de mensen er iets van geleerd hebben en hun honden ook zo aanpakken als het nodig is.

Daisy liet zich weer van haar beste kant zien en was zoals gewoonlijk heel duidelijk wat ze wel en wat ze niet leuk vind. En geloof me ze vind de meeste dingen die een dierenarts wilt niet leuk. Volgens mij kan je nog beter met een leeuw te maken hebben dan met een Daisy. Als de dierenarts met Godsgratie eindelijk in haar oor mag kijken, terwijl Nicky en ik haar in een houdgreep houden, zat het onderzoek er weer op.

Maar om haar dit elke drie weken aan te doen vind ik dus helemaal niet nodig, ik hou haar gewoon goed in de gaten en kijk zelf wanneer we weer op controle gaan. De dierenarts vertelde ons ook al, dat hij aan haar kon zien dat ze het allemaal helemaal goed zat was. Nu hebben we elke twee weken Nicky en ik een gevecht met onze prinsesje om haar te injecteren. Maar we hebben nog steeds goede hoop dat Daisy haar lichaam eindelijk gaat zeggen “ik ben er eindelijk klaar mee, en reageer niet meer op al die domme stoffen”.

Wat we wel merken is dat Daisy in deze vier maanden veel vrolijker is geworden, en dat is ook wel heel veel waard. Ze doet weer mee als de andere boelen gaan spelen, en vooral om bovenop Mac te springen, dat blijft haar favoriete bezigheid. Of ze springt weer gezellig op je schoot om lekker even te kroelen. Ook vind ze het wandelen weer geweldig en loopt niet meer naast je of ze geslagen is. Als ik thuis komt swingt ze weer met heel haar kontje en komt enthousiast met een speeltje naar je toe gerent. Ook gromt en bromt ze niet meer in het niets en ze kijkt weer vrolijk uit haar ogen.

Ons prinsesje is weer bijna een heel gelukkig meisje en daar ben ik zo blij om, want een ongelukkige boerboel daar kan ik echt niet tegen! We moeten nog een hele lange weg te gaan, maar het begin is er eindelijk!