De dag dat jij ons moest verlaten! Ons mooi lief Engeltje Mandy (L)

De bel gaat en ik loop naar de intercom! Het is mijn vriendin en haar vriend. Ze komen opgelucht boven, want ik klink heel normaal dus ze hoopte en dacht dat het maar een vreselijk gerucht is. Totdat ze al de verdrietige mensen in de kamer zien zitten. Zoveel verdriet!

Dan mijn buurvrouw die voor me staat om haar medeleven te tonen en compleet instort en ik kan haar net op tijd opvangen! Zoveel verdriet!

Mijn schoonzusje die even niet meer uit haar woorden kan komen en wordt op een nette maar kordate manier bij me weggeloodst door mijn broer, hij vond dat mijn verdriet al te groot is om ook nog andere te moeten troosten! Zoveel verdriet!

Mijn zus die met 180 km per uur over de vluchtstrook reed om bij ons te zijn! Natuurlijk was dit niet de bedoeling vertelde de politiemijnheer, maar ze mocht verder als ze hem wel beloofde om iets rustiger aan te doen, want je familie heeft het nu al zwaar genoeg! Zoveel verdriet!

Silvia die haar tutteltje nu al zo miste en zich zo schuldig voelde omdat ze die avond nog thuis geweest was maar niet even bij haar is wezen kijken….maar wie verwacht dit nou! Zoveel verdriet!

Mijn zwagers en schoonouders die helemaal ontdaan zijn en gebroken, “Waarom Anita, Waarom?” Ik weet het ook niet dacht ik verslagen! Wat is het toch erg om zoveel verdriet te zien in andermans ogen! Zoveel verdriet!

Mijn andere vriendin en haar vriend die niet wist wat ze hoorde en als een gek onze kant op kwam rijden. Ik heb ze nog nooit zo ontredderd gezien! Zoveel verdriet!

Sammy en Nicky die samen de hele tijd bij Mandy zaten want anders was ze zo alleen! Zoveel verdriet!

Mijn mama die zich over Sammy en Nicky ontfermde en mij angstvallig in de gaten hield! Oh wat was ik blij om mijn moeder dicht bij me in de buurt te hebben! Zoveel verdriet!

Zoveel verdriet in andermans ogen! Dat zorgde ervoor dat ik de pijn die ik voelde even vergat.Terwijl al die lieve familieleden, vrienden, vriendinnen en kennissen langs me liepen en ik al die pijn zag op de gezichten, dacht ik oh wat een pijn hebben ze en dat moet zo te zien ondragelijk zijn.

Ron en ik bleven daardoor op de been en probeerde de pijn en verdriet van al die lieve mensen een beetje te ontnemen! Want zoveel verdriet is toch onmenselijk.

Jammer genoeg duurt dit maar even en als alle mensen weg zijn en je blijft alleen met je gezinnetje over dan is het voorbij, voorbij met al dat sterk zijn en stort je in! Dan snap je eindelijk dat de pijn die al die mensen voelde, eigenlijk bij jou hoorde! Zoveel verdriet!

Mijn lieve Ron die haar zo miste en niet meer naar het bedje kon lopen, want er stond geen lief lachend krullend meisje meer die al helemaal voor hem klaar stond met haar vuistjes gebald om zo een potje te boksen! Zoveel Verdriet!

Elk jaar pak ik mijn zwarte boek en lees deze door! In dit boek staan mijn gevoelens van toen en ook alle andere moeilijke en leuke dingen staan erin beschreven. Zoals de verhalen van Nicky die net als Sammy bezoekjes krijgt van zijn zusje.

Papa roept Nicky op een dag “Mandy is net een paar weekjes dood”, papa gaan we zo even naar Mandy toe. Natuurlijk schat hoezo dan! Ik heb met Mandy zo leuk gespeeld vannacht met deze twee poppetjes, dus zij mag ze hebben, maar dan moeten we ze wel even brengen.

Prachtige herinneringen die ik koester maar tegelijk ook zoveel pijn doen! Daarom doe ik het boek snel weer dicht om er volgend jaar weer in te kijken. Niet teveel want dat doet nog teveel pijn, waarschijnlijk maakt het niet uit hoeveel jaar er ook verstrijkt het gemis blijft voor altijd bestaan.

Met dit gedichtje begint mijn zwarte boek!

Voor Mandy

Een lege kamer in ons huis,

Een plek die ik soms mijden wil

De stilte is daar zo heel stil

Je bedje, de dekens teruggeslagen

Jij zult daar nooit meer slapen

Je knuffels en speeltjes, ze doen me zo’n pijn

Een kamer vol spullen die “over” zijn

Je kleertjes liggen me aan te staren

En toch wil ik alles blijven bewaren

Stille getuigen van dat jij hier eens was

Ons tutteltje, ons boksertje

Dat zul je altijd blijven, Dag Mandy

Dag Lieve Meid!

(Ik heb dit gedichtje na Mandy haar dood gevonden en aangepast voor mijn meisje. Het origineel is van P.Nes-Vlaar)

Samantha heeft deze prachtige filmpje gemaakt.

Ons liedje voor ons Meisje (L)