Had ik het waarschijnlijk nog veel moeilijker gehad!
Meisje opletten NU roept mijn vader me keihard in mijn oor! Dit is niet de weg en vooral de jouwe niet. Jij bent maar gewoon een moeder en je hoeft de wereld niet te redden! Als dat zo zou zijn geweest dan had jou pad heel anders gelopen, zegt mijn vader rustig. Zuchtend en nog met de schrik in mijn benen sta ik langs de kant van de weg.
Dit was heftig en de tranen lopen over mijn wangen! Schat kom op doorrijden en nergens meer aan denken, het meisje gaat het echt redden fluistert mijn vader! Het is haar tijd nog lang niet. Met pijn in mijn hart rijd ik weer verder en hoop dat het beeld dat op mijn netvlies staat gedrukt snel weg is, want de pijn is onverdraaglijk.
Een meisje was aangereden door een personenauto en ik zag het zo gebeuren. Het meisje schreeuwde het uit van de pijn. Op dit soort momenten voelde ik de pijn of misschien moet ik zeggen liet ik de pijn toe die door mijn aderen liep en me geen moment met rust laat.
Mandy en mijn vader waren er niet meer en dat was voor mij zo ondraaglijk, dat ik soms zulke vreemde dingen deed, dat ik gewoon zo’n geluk had dat ik een vader heb die bij me kon komen zodra ik hem nodig had.
Weten jullie wat vreemd is, is dat er ineens allemaal vervelende dingen om je heen gebeurd, als jij net iets heb meegemaakt wat zo’n vreselijke impact op je leven maakt, waar je maar met moeite overheen kan komen. Kinderen die aangereden worden of mensen die elkaar te lijf gaan voor je neus. Of gewoon mensen die dierbaren kwijtraken en dat jij daar mee geconfronteerd wordt.
Of zelfs mensen die naast je gaan zitten en doodleuk vertellen dat hij zijn broer is kwijtgeraakt en hij nu besloten heeft om het leven te verruilen voor de eeuwige rust. Gepraat als brugman heb ik om de man te laten inzien hoeveel pijn dit meebrengt voor zijn familie en gezin.
Ach jij hebt makkelijk praten riep hij boos tegen me! Jij bent geen broer kwijtgeraakt. Nee dat klopt! Gelukkig niet vertelde ik hem rustig, maar wel mijn vader en dochter en dat doet ook heel veel pijn. Vader dat kunnen mensen nog wel hebben want dat gebeurt vaker maar dochter die deed het toch altijd wel heel goed. Dochters horen niet te overlijden en helemaal niet als ze jong zijn.
Hopelijk is het me gelukt en heb ik een leven kunnen redden die dag, hij ging in ieder geval wat vrolijker weg. Maar ik had er weer een kater bij en wat is het dan heerlijk om in de auto te zitten en je voelt een hand op je schouder en een stem in je oor “Meisje goed gedaan”.
“het gaat echt niet goed met je”, “je hoort stemmen”, “en wie zegt dat dit echt je vader is”. Nee het gaat niet goed met me, maar door die stemmen red ik het en kan ik door! En wat maakt het dan nog uit of het mijn vader is of niet! Het helpt en is dat niet het allerbelangrijkste!!!!
Ik kreeg met mijn vader gelukkig geen kans om mezelf in de vangrail te rijden, of zomaar de weg oversteken zonder te kijken. Ook als het in de planning stond dat ik ergens tegen aan moest rijden, omdat dit beter was, liet hij me al dagenlang van te voren de klap voelen, zodat mijn lichaam er helemaal klaar voor was.
Zo heb ik een botsing overleefd die je eigenlijk niet zonder schrammetje vanaf kon komen. De man die met 100 km per uur tegen me aan knalde dacht ook echt dat ik dood was. Maar met alleen een bril die ontzet was (een auto stond ineens stil midden op de snelweg ik kon gelukkig op tijd stoppen, maar de man achter me niet), en een gekneusde borstbeen kwam ik er heel goed vanaf. Emotioneel wat minder maar daar kon die man niets aan doen. Gelukkig kwam mijn zus Linda snel naar me toegereden om me naar huis te brengen.
Het raarste van alles is toch wel dat ik mijn vader na zijn dood zoveel beter ben ga begrijpen. Zijn humor, woede en vooral zijn gedachten gang. Qua humor zitten we samen op één level en dat is wel heel prettig, want hij is net als ik altijd wel in voor een geintje.
Ook waren Silvia en ik vaak de slachtoffer van zijn grapjes en zo hebben we ook urenlang voor een vliegveld gestaan omdat dit heel belangrijk zou zijn. En natuurlijk deden we dit zonder te vragen of denken waarom staan we hier eigenlijk.
Hoe dan ook mede door mijn vader en gezin heb ik de zwartste gedeelte uit mijn leven overleefd en heb ontzettend veel van hem geleerd. Ik weet nu dat ik mijn prinsesje ooit terug zie samen met mijn vader en alle dierbaren die ik zo ontzettend mis.
Maar tot die tijd hou ik de herinneringen levend zodat ze nooit vergeten worden, want daar waren ze veel te belangrijk voor!