Ook al moest ze ons 19 oktober 2014 verlaten!
Als ik mijn bladzijde van mijn spannende boek omsla, uhh tegenwoordig heb ik zoals de meeste mensen een E-Book reader en dan sla je een bladzijde niet meer om maar druk je gewoon op je tablet om naar een andere bladzijde te gaan. Maar enfin misschien moet ik maar gewoon schrijven “Terwijl ik naar de volgende bladzijde ga”, dat is veel sneller dan het helemaal uit te leggen 🙂
Oké terwijl ik naar de volgende bladzijde wil gaan hoor ik in de gang een klagelijk miauw! Mousie denk ik en natuurlijk heeft ze honger want het is al laat. Zodra ik niet snel genoeg ben naar mevrouw haar zin, dan laat ze het me duidelijk weten. Ik leg mijn boek weg en loop naar de gang waar ik haar op de trap verwacht te zien zitten. Maar natuurlijk is de trap leeg! Waar Mousie altijd zat te wachten is het nu leeg en dan besef ik me ineens weer dat Mousie al een tijdje geleden is overleden.
Het is tijd om naar bed te gaan en als ik boven kom staat er een poes me op te wachten “hallo tuttebel “ automatisch gaat mijn hand naar haar kopje. Totdat ik merk dat er niets te aaien valt want mijn Mousekind is er helemaal niet meer.
Anita doe de deur van de slaapkamer deur niet dicht want ik zag Mousie onze kamer binnen rennen. Ik haal haar er zo wel weer uit en zeg mijn vent gedag want een nieuwe dag is begonnen. Als ik later na de honden uitlaten weer thuis komt, denk ik “Oja Mousie zit nog in mijn kamer, en dat is niet zo erg maar als ze er te lang zit vind ze het heel prettig om op je dekbed of kleding te plassen.
Boven gekomen bedenk ik me ineens “Mousie is er helemaal niet meer, wat een suffe Ronnie, hij is al net zo erg als ik”. Als ik later weer naar beneden loop kan ik nog net een haal ontlopen, ik duik weg en loop verder. Terwijl ik dit doe sta ik stil en kijk naar het hekwerk op de overloop. Daar lag Mousie altijd te wachten tot iemand naar beneden liep, om je zo te proberen te pakken met haar pootje. Dit deed ze omdat ze het heerlijk vond om op haar buikje geaaid te worden en zo dwong ze het af 🙂
Ik zag haar echt denk ik terwijl ik verder loop en dan besef ik me pas dat ze er nog gewoon is. Ik hoor haar elke dag en elke keer trap ik er weer in en sta ik op om haar eten te geven. De honden lopen elke ochtend als eerste naar de trap hopend dat zij weer op hun zit te wachten. Het is een ritueel die steeds weer terug keert.
Natuurlijk dacht ik eerst “oh de honden missen onze kleine meid”, maar natuurlijk kan dat helemaal niet 🙂 Het is een gewoonte waar mijn honden last van hebben, in het begin missen ze Mousie wel maar dat zijn ze echt heel snel vergeten, maar nu snap ik dat Mousie er gewoon nog is.
Ze missen Mousie helemaal niet want je kan niets missen als diegene er gewoon nog is. We horen haar lopen, we zien haar zitten en we horen haar mauw geroep. En ik moet zeggen dat dit een heerlijk idee is want wat miste we onze lieve Snoezepoes zeg.
Onze Mousie is 18 jaar oud geworden en we hadden echt gedacht dat zij zeker de oudste kat van Nederland zou worden. Maar helaas mocht het niet zo zijn, het begon al in augustus van dit jaar. Ineens werd ze heel erg ziek en ik dacht dat het door het voer kwam die ik haar een paar dagen eerder had gegeven. Ze werd ineens heel dik en werd ontzettend lusteloos, gelukkig kreeg ik haar na een paar dagen weer op de been en was ze weer helemaal de oude.
Wat was ik blij toen ik onze lieve Mousie weer als van ouds op mijn vensterbank zag zitten. Jammer genoeg gebeurde het 14 oktober weer en natuurlijk probeerde ik mijn kleine meid er weer bovenop te krijgen. Maar ik zag haar langzaam wegglippen, als we zaterdag 18 oktober thuiskomen zie ik dat het dit keer echt mis is. Mousie ligt zielig op de trap en af en toe horen we een klaag miauw, we leggen haar weer boven en binnen no-time zit ze weer op de trap.
Het gaat steeds slechter en ’s avonds neemt Sammy haar mee naar boven en zet haar op haar kleedje naast haar bed. Steeds als ze klagelijk miauwt haalt Sammy haar aan en slaapt ze weer verder.
God alsjeblieft kom Mousie halen het is goed zo bid ik zachtjes want ze kan niet meer! Ron zei het net al zo mooi “ze heeft het verdiend om te gaan”. Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat ze deze nacht zal sterven. Ik moet er namelijk niet aan denken om haar in een kattenmand te stoppen om naar de dierenarts te moeten gaan. En helemaal niet om haar daar in te laten slapen. Mousie is in haar hele leven maar één keer bij de dierenarts geweest en dat is om haar te laten steriliseren nadat ze drie x een nestje heeft gekregen.
Die avond mauw je nog eenmaal en Sammy geeft je een liefdevolle aai en dan ga je over en ben je weer vrij! Die ochtend vind ik je heel ontspannen naast Sammy op de grond, aan de ene kant ben ik heel verdrietig maar ook heel blij. Je bent overgegaan bij je lieve vrouwtje en zij heeft je geholpen toen je dat het hardst nodig had.
