De telefoon gaat! Ik heb heel slecht nieuws zegt de dierenarts door de telefoon… en toen stond alles even stil!

Vier weken lang antibiotica en dan opereren dat was de plan en die voelde toen heel goed! Tot gisteravond…je kent dat wel een gevoel die ineens als een bom bij je inslaat en niet meer weg wilt gaan. Een gevoel waar je eigenlijk naar zou moeten luisteren! Maar je weet dat je er nog even niets mee kan, want het is zondagavond.

Ik besluit zoals altijd te wachten en kijken wat de ochtend brengt. Als mijn gevoel dan nog zo onheilspellend is dan stel ik de operatie uit. De volgende dag heb ik een aantal dringende vragen met mezelf doorgenomen, en wil daar duidelijke antwoorden op voordat ik besluit dat ze geopereerd mag worden.

De antwoorden krijg ik en met iets van weemoed in mijn lijf blijven we bij ons prinsesje tot ze lekker slaapt. Niet opereren blijkt helemaal geen optie te zijn dus leg ik me er helemaal bij neer en gaan we naar huis om de pups eten te geven en nog even buiten lekker buiten laten spelen, al regent het wel af en toe, maar dat is goed voor ze, zo zijn ze later niet bang om ook te gaan wandelen terwijl het regent.

En dan gaat de telefoon! ….. Ik heb slecht nieuws valt de dierenarts gelijk met de deur in huis! Weet je wat er dan allemaal door je hoofd gaat! Heel veel en natuurlijk denk je een tel aan het ergste want zo zijn wij mensen…. Ik ben dan ook zichtbaar opgelucht al is dit ook onterecht maar de operatie niet overleven is voor mij toch wel iets wat ik echt niet wil horen.

De operatie is helemaal mislukt! De dierenarts is even stil om mij dit nieuws door te laten dringen. Oké zeg ik een deels opgelucht, om daarna erbij te vermelden dat ik hier al bang voor was. Sasa de dierenarts gaat verder, haar oor heeft door de ontsteking al zoveel bindweefsel ontwikkeld, dat toen hij deze wilde verwijderen het totaal niet lukte. Er was nergens een opening te vinden en het bindweefsel had zich al aan het kraakbeen gevestigd. Wat hij ook probeerde het lukte hem niet en heeft haar oor weer dicht moeten maken.

Kan je hier over een uurtje zijn dan kunnen we erover praten! Natuurlijk ben ik er, want waar ik bang voor was is gebeurd en welke opties hebben we nu nog? Als we bij de DA aangekomen zijn, worden we gelijk meegenomen naar de onderzoekkamer en verteld Sasa nog een keer zijn verhaal en tekent het geheel om ons het goed uit te kunnen leggen.

Het verhaal is verschrikkelijk en we snappen al heel snel dat als de antibiotica en prednison niet gaat werken, we een echt probleem hebben, en is amputatie het enige wat nog overblijft. Haar terugkomende bloedoor kan twee oorzaken hebben en dat is “hooikoorts” of een “allergische reactie” alleen waarop. We weten dat Kip niet echt goed valt bij Daisy daarom krijgt ze dit ook niet.

Sasa heeft bloed bij haar afgenomen en vraagt ons of hij dit mag opsturen zodat ze Daisy op 24 punten kunnen testen, en natuurlijk geven we hier toestemming voor want ook wij willen dit heel graag weten. Zelf denk ik dat het waarschijnlijk te maken heeft met hormonale schommelingen tijdens haar loopsheid. Ook Sasa kan hier een heel stuk met me in meegaan alleen hij heeft toch wel een paar kanttekeningen aan mijn verhaal en als hij me verteld wat hij denkt is dit ook heel plausibel.

En dan blijkt hooikoorts toch ook wel een aannemelijk iets. ook omdat Daisy en Mac bij elke vieze geur of in een pollenveld aardig kunnen niezen. Daarna gaan we bij ons prinsesje kijken en wauw dan breekt je hart! Het arme meisje zit heel zachtjes te huilen en als we haar nog even welterusten hebben gewenst, laten we haar nog even slapen, dat vind de dierenarts namelijk prettiger, want ze is nog niet echt bij.

Ondertussen rijden we even naar van der Meer om voor de pups en grote honden iets lekkers te kopen. Ook speeltjes en halsbandjes kunnen we niet laten liggen, en het voelt dan ook zoiets van “dingen kopen om onszelf te troosten”.

Daarna weer als een gek terug naar de dierenarts om ons meisje daadwerkelijk op te halen. Ze is nog niet echt bij de wereld en ik heb haar dan ook nog nooit zo horen jammeren en huilen. Bibberend ligt ze nog geen half uur later in haar eigen bench en dekken we haar lekker toe in haar eigen dekentje.

Zodra we maar weglopen huilt ze verschrikkelijk en daarom blijven we heerlijk bij haar zitten. Wat ben ik gelukkig als ze om 21:00 eindelijk opstaat om mee te willen wandelen, heel voorzichtig lopen we door de wijk totdat ze moe begint te worden.

Nu slaapt ons prinsesje en wat doet het toch pijn om haar zo te zien lijden…hopelijk komt er iets nuttigs uit de bloedtest en slaat de prednison aan…..want ons Daisy hoort een vrolijk prinsesje te zijn! Een meisje die het heerlijk vind om met de pups te spelen, die het geweldig vind als er visite komt! En niet huilend van de pijn en misselijkheid in haar bench, nee want daar kan ik echt niet tegen.