Dag 5 van Hoek van Holland naar Vlaardingen west. Onze laatste dag is een feit!

Na de bagage en paspoort controle lopen we de haven van Hoek van Holland op. De bussen staan klaar om ons naar de plek van elke bestemming in de buurt te brengen, maar wij gaan op gepaste manier naar Vlaardingen West. Daar pak ik dan mijn auto om Silvia weer terug naar haar kinderen en man te brengen. Maar zo ver is het niet we hijsen onze rugzak weer op onze rug en zoeken een pad die ons naar Maassluis brengt.

“Het is een feit!

We zijn helemaal naar de klote”

Nou is Hoek van Holland voor Samantha en ik niet vreemd en weten een beetje de weg. We weten dat er een fietspad is die ons direct naar Maassluis brengt. Ook weten we dat deze te bereiken is om langs de vuurtoren te lopen. Het probleem was alleen dat het even moeilijk was om de weg van de boot naar de weg bij de vuurtoren te bereiken. Dit kwam omdat men bezig waren met werkzaamheden aan de weg die we moesten bewandelen en er nogal modderig uitzag. De werkmannen raadde het ons ook af om via hun kant naar het fietspad te klauteren.

Oké we lopen terug en proberen het nogmaals alleen via de andere kant en yes het lukt we komen op het fietspad richting Maassluis. We kunnen eindelijk onze voetreis beginnen op naar huis! Het weer is wat druilerig en nog erg donker, maar we hopen dat het niet gaat regenen. We vinden al snel dat we het best zwaar hebben zo na vier dagen lopen en na een uurtje buffelen komen we bij een bordje op de weg aan waarop staat dat er koffie/thee te verkrijgen is, we hoeven hier niet lang over na te denken en besluiten om hier even lekker een bakkie te scoren.

Het blijkt een informatie centrum te zijn van de Maeslantkering en ik moet zeggen dat het a. lekker warm binnen was. B. dat het heerlijk was om even te zitten met een bakje thee en het c ook heel leuk was om alle weetjes over de Measlantkering te zien en te lezen.

De Measlantkering/ Europoortkering/Hartelkering beschermen het drukbevolkte gebied tussen Den Haag, Utrecht, Rotterdam en Dordrecht tegen hoogwater vanuit de Noordzee. En wist je dat er elke dag water uit de grond wordt gepompt doen we dit niet staat een deel van Nederland binnen 78 uur onder water. Het was echt heel leerzaam en leuk en het is jammer dat we echt weer verder moesten, want anders komen we nooit thuis aan.

We lopen weer verder en worden al snel belemmerd door een wegversperring. We mogen onze weg niet vervolgen en moeten van onze fietspad af om de hele andere kant op te lopen. Echt balen normaal hoeven we nog maar anderhalf uur te lopen ( 6.2 km ) maar dit wordt nu het dubbele.

Deze omweg gaat ons totaal 12 km kosten en dat is best een dingetje te noemen. Gelukkig kunnen we de weg op onze duimpje en proberen de kortste weg te nemen.

De zon komt tevoorschijn en we worstelen voort en zijn echt helemaal naar de klote. Dit melde we een paar keer en nadat we de saaie autoweg hebben verlaten om een landweggetje die ons naar leuke boerderijtjes brengt zingen wij luidkeels “We zijn helemaal naar de klote!” en maken hier zelfs een video van. Misschien dat ik deze met jullie deel, maar ik moet hem eerst nog even opzoeken.

Misschien is het ook wel een nadeel dat je ongeveer weet waar je uithangt, daardoor weet je dat het nog best een hele end is voordat je eindelijk in Maassluis uitkomt. Maar we laten ons niet kennen en lopen gestaag door. Het is wel heel gezellig dat er heel veel mensen aan de wandel zijn en ons continu even aanhouden om te vragen waar we vandaan komen en waar we naartoe lopen. De verbazing is van hun gezichten af te lezen en de mensen vinden ons bikkels (eigenlijk vinden ze ons ook een beetje gek).

Heel leuk om te horen hoeveel respect de mensen hebben voor onze wandelprestatie. Dit geeft ons zeker de juiste boost om door te lopen, maar vooral om te genieten. Ondertussen hebben we over elke vergezicht wel een weetje voor Silvia. “Kijk verteld Samantha daar in die kassen in de verte heb ik tomaten geplukt”, “misschien kan ik Nico mijn baas even Appen om te vragen of hij ons op wilt pikken en naar Vlaardingen kan brengen” vraagt mijn dochter zich af.

“Kijk” roep ik enthousiast naar mijn zus en dochter “daar in de verte zie je de Abeltasman toren daar hebben we de schoonmaakonderhoud van gedaan, alleen weet ik niet of we deze nog doen”. “Als we daar zijn is het nog maar een klein stukje lopen naar de bus” vertel ik heel positief. We hebben namelijk bedacht om de laatste stukje toch maar de bus te nemen, want het is al zo laat en Silvia moet ook nog naar haar gezin in Soest.

Na een uur lopen zien we een heerlijk bankje bij een soort dierenparkje waar een mijnheer druk bezig is met het repareren van het gaas in de omheining. De zon schijnt en we kletsen erop los dat de rusttijd veel te snel voorbij is. Ook terwijl we lekker in het zonnetje zitten vragen voorbijgangers hoever we al gelopen hebben. Het is zo leuk hoeveel belangstelling de mensen hebben. We hebben echt het idee dat we iets heel bijzonders aan het doen zijn.

Dit maakt onze reis sowieso heel bijzonder en we beloven elkaar dat we dit echt veel vaker gaan doen. Maar eerst deze reis nog positief afronden en we hijsen onze rugzak weer op onze rug en gaan weer verder met onze wandelpogingen.

“Ja daar is de manege de Oranje hoeve waar Samantha en ik hebben paardgereden” roep ik blij als we een S bocht uit komen lopen. “Nu zijn we echt bijna bij de Abeltasman toren en daar is de bus” vertel ik Silvia en Sammy. Natuurlijk begrijp ik best dat het heel easy is zoals ik het even vertel, maar met een rugzak van een vermogen ( zo voelt de rugzak ondertussen al is 10 kilo best nog wel een aardig gewicht) is het toch nog best een stukkie. Eindelijk zien we de bushalte en blij dat we het gehaald hebben duik ik mijn OV-kaart op die ik bij de boot nog in mijn handen had.

Ik zoek mijn broekzakken af en begin daarna systematisch (wanhopig) met mijn jaszakken. Paniekerig ga ik nogmaals al mijn zakken na, maar mijn OV-kaart blijft spoorloos. “Oké rustig blijven” denk ik bij mezelf “geen paniek” net had ik hem nog dus waar kan hij gebleven zijn. Na alle zakken plus rugzak nageplozen te hebben is het een feit ‘ik ben mijn ov kaart kwijt’ en dat betekend dat de bus het voor mij niet gaat worden.

Kleingeld heb ik niet en een pinautomaat is niet zo gauw in de buurt dit wordt gewoon nog anderhalve km lopen, waar we niet op gerekend hebben. Weet je hoeveel anderhalve kilometer aanvoelt nadat je dit niet ingecalculeerd heb “echt heel lang” eigenlijk “veel te lang”.

“Joepie!” roepen we in koor als we eindelijk de bus standplaatsen zien en waar ik ook een nieuwe OV-kaart kan kopen. Als ik mijn nieuwe kaart bemachtigd heb kunnen we eindelijk wachten op de bus en als deze eindelijk voor onze neus stopt stappen we dankbaar in.

Even bij komen in de bus om na een poosje in Vlaardingen West uit te stappen en de allerlaatste kilometer te lopen.

Onze reis is ten einde we begroeten de honden die dolsblij zijn dat we er weer zijn, we drinken wat en dan brengen Sammy en ik Silvia naar huis, naar haar gezin.

We hebben deze dag 22.912 stappen gezet wat goed is voor 16,5 kilometer…

Net wat ik al eerder vertelde we gaan dit vaker doen en dan hou ik jullie uiteraard op de hoogte van onze wandelactiviteiten.