Mijn hilarische trainingsmomenten.
Al mijn hele leven ben ik gek op trainen en ik vind vooral de uitdagingen heerlijk, daarom wil ik graag nieuwe dingen uit proberen. Nu heb ik al heel veel sporten gedaan en sinds ik twee jaar geleden de woorden “je ziet er niet uit nu je wat zwaarder bent geworden” ( Al loop ik al jaren zeker 10.000 stappen per dag ? tegenwoordig zelfs 12.500) naar mijn hoofd geslingerd had gekregen probeer ik echt alles uit.
Ondertussen heb ik een hele arsenaal aan trainingsatributen in de tuin staan, namelijk: trampoline, hardloopband, bodypump, een hele bende aan dumbels, kettlebells, en mijn heerlijke bokszak (waar ik echt gigantisch gek op ben, wat is het heerlijk om daarop je helemaal te laten gaan en wetend dat deze niet terug kan slaan ?). Natuurlijk snap ik best dat jullie nu roepen “natuurlijk en je gebruikt ze ook echt of train je alleen op een blauwe maandag?” Dit begrijp ik best maar ik train zeker 4x in de week en dat is echt nodig om stabiel te blijven en niet ineens weer in gewicht omhoog te gaan. (ondertussen ben ik 20 kilo afgevallen en sta nu al een kwart jaar stil)
Het grappige van mezelf is dat ik een giga houten Sarah ben en geloof me het is soms echt hilarisch om mij te zien trainen. Neem nou de bokszak normaal ziet het er echt wel cool uit als iemand daarmee bezig is, maar niet als je Anita heet. Het lijkt echt helemaal nergens op en als ik via you tube mijn houding iets wilt veranderen is mijn voetenwerk niet om aan te zien en als ik me hierop concentreer komt er van mijn stoten niets meer terecht en dat is echt visa versa.
Mijn huisgenoten staan dan soms gillend van het lachen naar me te kijken en geloof me dit snap ik echt heel goed. Gelukkig is hier maar één filmpje van en die is ver weggestopt op facebook (tenminste dat hoop ik ?). Samantha en ik moesten voor mijn Disq training een filmpje opsturen om te laten zien hoe ver ik ben….deze hebben we nooit opgestuurd omdat het echt te hilarisch was om aan te zien…….
Nu we het toch over de Disq training hebben, Ron had iets nieuws voor mij gevonden namelijk de Disq! Deze Disq is echt super gaaf en ik heb hem van mijn hele gezin voor mijn verjaardag gekregen. De Disq is een super apparaat die ervoor zorgt dat je spieren sterker worden, je conditie verbeterd en je bouwt aan je figuur zodat deze er weer naar behoren uit gaan zien. Sinds Juni ben ik in het bezit van de Disq en ja dit is de Disq van Robbert Boekema, Jelle van den Berg en Wendy van Dijk.
Elke dag krijg ik een 10 minuten work-out en ik geniet echt van deze trainingen vooral van de filmpjes wat is dat leuk gedaan vooral de commentaar vind ik echt super. Ik ben nu een half jaar bezig en ik voel me zeker krachtiger en vooral zijn mijn spieren steviger en dit voelt echt geweldig. Maar als je de oefeningen zie die door de twee mannen en vrouw wordt uitgevoerd, zo gracieus met zoveel souplesse dan ben ik blij dat ik thuis train en niet in een groep.
Wat Robbert, Jelle en Wendy me wel hebben geleerd is boksbewegingen te maken en vooral het voetenwerk. Wauw wat was dat een verademing om dit eindelijk te snappen en ik maak hier dan ook dankbaar gebruik van om met mijn bokszak te trainen. Ook hier ben ik in een half jaar zoveel sterker geworden. Al ziet het er nog steeds raar uit als ik met mijn Disq boksbewegingen maak het lijkt een beetje op maaien in de luchtledige, tegen de bokszak ziet het er iets beter uit.
Maar om nu elke oefening uit gebreid te ontleden is niet zoveel aan en ik denk dat het genoeg is om te vertellen dat bij alle oefeningen ik eruit zie als een houten Marie die probeert heel sierlijk over probeert te komen.
Nu heb ik af en toe heupproblemen en ik had bedacht dat ik misschien wat leniger in mijn heupen moet worden. Natuurlijk train ik met de Disq ook mijn core, maar om iets extra’s te doen leek me misschien wel heel goed. Dus heb ik mijn oog laten vallen op een evenwichtsbord en deze heb ik voor Kerst gekregen.
Hebben jullie daar wel eens video’s van gezien? Mensen die erop gaan staan en dan ballen in de lucht gooien. Het leek mij een mooi plan om elke dag als afsluiter van mijn training even lekker de wiebelwabbelen op mijn evenwichtsbord. Wauw wat zou ik lekker soepel in mijn heupen worden.
Mijn bord pakte ik uit en ik sprong erop tenminste dat was het idee. Maar voordat ik erop zou springen bleef ik even besluiteloos staan. Het springen leek me na een serieuze inspectie toch niet zo’n goed idee. Misschien moet ik dit toch even anders aanpakken en ik zette 1 been erop en wilde mijn andere been er naast zetten.
Het ging goed dus zette ik mijn voet voorzichtig naast mijn andere voet en voordat ik het wist lag ik plat op de grond. Ron kijkt me suf aan en vraagt me nog net niet wat ik aan het doen bent, want één blik op mijn bord zegt eigenlijk genoeg.
Oké dit heeft toch meer oefening nodig dan dat ik had gehoopt. Een andere aanpak en dat is een tafel, want een stoel is te licht weet ik uit ervaring toen ik weer de grond van heel dichtbij zag.
Ik houd me vast aan de tafel en weet er eindelijk helemaal op te staan, maar nu nog de tafel loslaten.
Nou dat durf ik dus niet! Als ik eindelijk moed gevonden heb laat ik heel voorzichtig de tafel los om hem gelijk weer te omhelzen. Nu na een paar keer oefenen ben ik nog geen steek verder gekomen dan 3 seconden de tafel los te laten. Ik ben bang dat de leuke oefeningen op de Wiebelwabbel ( de naam van mijn evenwichtsbord) niet door gaat, mijn gevoel voor evenwicht is echt hopeloos te noemen.
Wat ben ik blij dat ik nooit de droom heb gehad om danseres te worden of wat dacht je van het ballet, die had ik al heel snel overboord kunnen gooien. Ach dat wist ik allang mijn vriendin van vroeger een mooie Indische meisje met een gevoel voor dansen waar je echt jaloers op kan worden, wilde mij leren dansen zoals Michel Jackson. Ze was of het zou eigenlijk best “is” kunnen zijn fan van Michel Jackson en had zich alle dansjes van Michel eigen gemaakt en wilde dit met mij delen. Elke dag na school kwamen we bij elkaar om te dansen.
Ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik jaloers ben op haar doorzettingsvermogen, wat had zij een vertrouwen in mij en wat heb ik haar teleurgesteld. Na twee maanden alles geprobeerd te hebben om mij wat dansjes te leren heeft ze het opgegeven. Met de woorden “Sorry Anita we kunnen er maar beter mee ophouden. Je hebt niet de feeling” stopten we met onze dagelijkse danscapriolen.
En dat klopt ook wel want de klompendans past veel beter bij mij. Geef mij maar het ruigere werk zoals spinnen, joggen, krachttraining met apparaten, trampoline springen, boksen maar dan wel tegen een zak enzovoort.
Maar ondertussen vermaak ik me enorm en dat ik een houten klaas ben neem ik maar op de koop toe en wiebelwabbel ik er ondertussen op los, maar dan wel met houvast ?