Het verdwijnen van mijn pony’s raakt mij na al die jaren toch nog steeds!
Raar dat sommige trauma’s – tenminste ik dacht dat ik hier wel overheen zou zijn- als een soort atoombom inslaat. Zo erg dat ik er bijna niet van kan functioneren. Het begon allemaal door een doodgewone kinderboek! Deze heb ik van een hele lieve Facebook vriendin “Ineke” gekregen –zij zorgt voor al mijn leesvoer, echt zo super- en het gaat over paarden.
Paarden zijn ooit mijn lust en mijn leven geweest. Mijn gelukkigste momenten in mijn jeugd waren toch wel de keren dat ik met mijn Pony’s Polly en Jetje door de bossen vloog. Toen Polly mij een grandioos cadeau gaf namelijk een veulen Sunny girl was mijn geluk compleet.
Mijn vader deelde mijn liefde voor paarden en toen ik op een zaterdag ochtend hem vroeg of ik geen paard met wagen mocht hebben, twijfelde hij geen minuut en vertelde me “Anita als jij een jaar laat zien dat je paardrijden leuk vind, dan krijg jij je paard en wagen”. Sinds die dag heeft hij alle soorten paarden en pony’s bekeken terwijl ik trouw elke week naar paardrijden ging.
Tot hij op me op een dag vertelde dat ik geen één pony kreeg maar twee – een paard vond hij iets te groot voor me-. Jetje was een geweldige ondeugende en ook best wel een beetje stoute Shetlander. Polly was haar dochter en tevens een Welsh. Een heerlijk stel en wat hadden we het goed met zijn drieën. Heerlijke avonturen beleefden we en mijn wereld stortte dan ook in toen ik op een middag thuis kwam en mijn moeder me vertelde dat Jetje was overleden.
Een vreselijke dag! Ze had iets scherps opgegeten in het weiland waar ze graasde en was op slag dood. Polly en ik bleven alleen achter en we werden nog meer hartsvriendinnen dan we al waren.
Elke dag was ik eerst bij Manege Tichelaar en later bij Draverij Willem Geersen – Stal Hollandia- te vinden. Polly had daar een mooie stal gekregen en wist elke dag wel uit te breken –tot grote ergernis van Willem, al vond hij het volgens mij altijd wel vermakelijk 🙂 -.
Bij zo’n uitbraak heeft ze de liefde van haar leven gevonden en daar bloeide iets prachtigs uit. Al geloofde niemand me –behalve mijn ouders daarom werd de dierenarts erbij gehaald- . De dierenarts kwam en na een uitgebreide onderzoek kwam hij tot de verbijsterde conclusie dat Polly echt niet drachtig is. “Die man is stapelgek!” gilde ik tegen mijn ouders en ik bleek gelijk te hebben.
Toen Polly niet meer van het erf af wilde wist ik “het is zover ze gaat bevallen”. Gelukkig is mijn intuïtie feilloos en daarom maakte ik die avond Polly haar stal bevallingsproef. Strobalen aan de zijkant en lekker veel los stro. De volgende dag toen ik uit school kwam stond mijn moeder me met een glimlach van oor tot oor me op te wachten “Anita! Polly is bevallen”. Sunny girl werd haar naam want ze is nou eenmaal een zonnestraaltje.
Ze is een combinatie van een Arabische draver en een Welsh dus een prachtmeisje. We hebben een prachtige tijd bij Willem Geersen , maar verhuizen al snel naar ’t Goy een klein plaatsje naast Houten. Echt ideaal want Polly en Sunny mogen bij ons in het weiland achter ons huis wonen en zo waren ze altijd dicht bij me. Sunny groeit op als een heerlijke pony en het is al snel tijd om haar zadel mak te maken.
Jammer genoeg komt hier een einde aan als een familielid zo jaloers op ons blijkt te zijn –al zie ik het zelf op mij, want dit was duidelijk een aanval op mijn persoontje- dat ze ervoor zorgde dat mijn pony’s bij me weg moesten. Mijn vader was ook niet altijd zuiver op de graad dat weet ik ook wel en hield totaal niet van belasting betalen – wie wel -, dus de belastingmijnheer kwam zijn geld ophalen.
Natuurlijk stonden de pony’s bij de buren dus er lag geen beslag op de pony’s, dit veranderde totdat mijn familielid van mijn mama’s kant dit wel even recht zou zetten. “Mijn kinderen geen pony’s dus jou kinderen ook niet” was de opmerking toen mijn ouders verhaal ging halen.
Dan volgde de keuze “paardenslager of stiekem verkopen”, ach dit is eigenlijk geen keuze diezelfde avond hebben mijn vader en ik mijn schatjes weggebracht naar een manege in de buurt. ’s Avonds hebben mijn vader en ik bij elkaar gehuild om het verlies van mijn heerlijke vriendinnen.
De volgende dag blijkt wel dat we goed gegokt hebben, want een slager kwam met trailer het erf opgereden en wij hebben een prachtig toneelstuk opgedragen. De man was goed boos en ook de belastingambtenaar was niet blij, maar dat interesseerde ons echt helemaal niets. Polly en Sunny waren veilig en dat was het enige dat telde.
Elke dag fietste ik de weken daarop naar de manege waar ze stonden totdat ik daar op een middag aankwam en Polly en Sunny verdwenen waren. Ze bleken die ochtend doorverkocht te zijn. Ik heb nooit gehoord waar ze heen waren gegaan, want dit wilde niemand me vertellen. Eén ding konden ze me wel vertellen namelijk dat ze naar een heel lief gezin gegaan zijn in Zeeland. Ook hoopte ik dat ze hier samen naar toe waren, maar ook dit wilde ze me niet vertellen.
Nu zoveel jaren later terwijl ik het boek lees komt alle woede en verdriet van toen driedubbel terug. Misschien komt het door de overgang en dat mijn hormonen hoogtij vieren – ik huilde zelfs omdat er een gans helemaal overvloog, hij voelde zo eenzaam-, maar één ding weet ik wel: ik heb het haar nooit vergeven! Wat ben je voor een mens als je een kind dit aandoet! En dat alleen maar omdat je jaloers bent…. Heb er nog steeds geen woorden voor 🙁
Ach laat maar ik kan nu al mijn emoties wel neertypen maar daar schiet ik totaal niets mee op. Hopelijk heeft ze hier altijd een schuldgevoel over gehad en dat hoop ik dan maar, want meer kan ik niet vragen en dan heeft ze misschien toch nog ergens een hart.