Dag één zonder onze boegbeeld en rots in de branding!

Onze roedel is compleet van padje af en daardoor zijn de pups aardig van slag! Mac weet even niet meer wat zijn taak is en Daisy heeft besloten om Diezel zijn plaats in te nemen. Nu zou je zeggen “goed zo Daisy”, maar dat blijkt toch niet zo’n goed idee te zijn. Daisy heeft namelijk een probleem, want de pups moeten natuurlijk wel doen wat zij wilt en het blijkt toch dat Daisy en de pups niet echt op één lijn zitten.

Het ging in het begin heel goed! Daisy haar bedoeling begon echt heel mooi, maar als we de pups hun eerste kauwbotjes –buffellongen- geven is alle goede bedoelingen voor Daisy heel ver te zoeken. Grommend naar alle pups die het maar wagen om een kauwbotje te pakken ligt ze op Diezel zijn plekje. Mac die het spelletje heel goed snapt en Daisy helemaal begrijpt gaat naast haar zitten om gezellig mee te doen.

Als je denkt dat het nog erger kan heb je het gelijk, want moeders is het helemaal eens met Daisy en Mac, alleen het zijn wel haar pups dus haar kauwbotjes en begint daarop piepend tegen de deur van de puppy verblijf te rammen. Arme pups die weten niet wat hun overkomt, normaal ligt Diezel rustig bij ze en zij lekker bij hem – de rest van de roedel lagen ook rustig weer om Diezel heen, zonder te etteren-. Nu zitten er twee opgeschoten pubers bij ze die allebei denken dat ze Diezel zijn taak over kunnen nemen –alleen wel met hun eigen spelregels-.

 

Mama Ziva die denkt bij zichzelf “hallo ik heb het al druk zat! Doe jullie nou ook maar eens wat!” Al gauw begrijp ik dat ik hier dus totaal niet blij mee ben, want dit zijn boerboelpups en boerboelen staan bekend om hun snelle leerprestaties. Voordat ik het weet grommen de pups door de bak en vertellen elkaar wat ze wel en niet willen – en dat blijkt heel weinig te zijn-.

Pups moeten hun grenzen zo vroeg mogelijk leren kennen en ik ben dan ook de hele avond bezig om politieagentje te spelen. “No pas op! Dat mag niet” is mijn tekst voor deze avond en het aller vervelendste is toch wel dat deze zin ook van toepassing is voor de drie pubers – ja Ziva doet gewoon lekker mee-.

“Oh Diezel wat mis ik je nu al” roep ik op een keer gefrustreerd, want het is al drie uur in de nacht. Mac heb ik al een paar uur geleden naar bed gebracht, maar zijn zus en moeder gaan gewoon nog even door en de pups vinden het allemaal geweldig.

Natuurlijk moeten we allemaal wennen dat onze vriend niet meer in onze midden is, maar dit had ik echt nooit verwacht. Diezel had het stokje aan Mac doorgegeven dus ik dacht – simpele ziel die ik af en toe kan zijn- dat Mac Diezel zijn taak feilloos over zou nemen. Niet dus! Mac weet echt niet wat hij zonder zijn steun en toeverlaat moet.

Hij bromt af en toe heel stoer de tuin in en kijkt achterom of wij wel zien hoe goed hij zijn werk doet. Daisy die doet het eigenlijk het beste op het grommen na dan. Zij gaat trouw bij de pups zitten als ze buiten spelen en er moet gewoon geen voertjes in de buurt zijn, want dan gaat het allemaal goed.

Ziva die mist haar papa blijkt al snel, want ze kan de rust niet vinden en als ik het eindelijk zat ben hoor ik haar net niet zuchten. Ze gaat eindelijk op haar plekje liggen – wauw wat ben ik daar blij mee-Ondertussen begin ik best hopeloos te worden, want ik wil alle puppykopers goed opgevoede pups meegeven, maar op dit moment krijgen ze een paar gromdozen.

De hele dag hebben we – samen met Ron- de pups plus de grote pubers opnieuw opgevoed en ik moet zeggen dat ik niet geheel ontevreden ben. Daisy die kon eindelijk helpen babysitten zonder dat ze alle voer van de pups op at. Ja de pups hebben vandaag Frolic als beloning gekregen, want wil je een pup iets leren dan moeten ze wel weten hoe een beloning proeft.

Aan de eind van de dag hebben we het volgende bereikt: A. de pups vinden het nu super leuk buiten B. Daisy kan bij de bak liggen zonder dat ze de hele tijd gromt als één van de puppen een kauwbotje wilt pakken. Al heeft mama toch maar het plekje van Diezel overgenomen en dat vinden de pups ook iets fijner C. de pups grommen niet meer de hele tijd en kunnen weer normaal met elkaar spelen – echt zo super om te zien- en D. Mac die overdrijft niet meer de hele tijd – nu doet hij af en toe nog maar stoer-.

Natuurlijk wist ik dat Diezel onze rustpuntje was, maar dat hij zo’n rots in de branding binnen onze roedel was had ik toch niet verwacht wel gehoopt. Voor de pups en voor zijn roedel was hij de boegbeeld die continu aangaf wat wel en wat niet gewenst was. Zelfs Mac kwam dus nog vaak voor raad bij zijn oude opa en dat is heel verrassend.

Oh lieve Diezel je roedel en natuurlijk ook wij missen je nog enorm, maar zo na één moeilijke lange nacht en dag heb ik het idee dat we het gaan redden. Het is nog even wennen en natuurlijk moeten we nog even werken aan de rolverdeling, maar ik ben niet helemaal ontevreden.

Dit is weer een aangename uitdaging die ik met vol enthousiasme aanpak! Plus mijn waardering voor jou mijn vriend wordt alleen nog maar groter!