We krijgen deze niet van zijn poot! Diezel schreeuwt het uit!
Wat een heerlijk weer en dit dachten onze honden ook! We zijn lekker aan het wandelen Daan, Job, Diezel, Ziva en ik. Natuurlijk zijn we naar onze Utopia gegaan want die staat er zo heerlijk bij met al die bloemen. Maar jammer genoeg is het na deze vreselijke incident niet langer mijn Utopia meer.
Diezel en Job hebben elkaar weer gevonden en blijven dicht bij elkaar. Natuurlijk zitten ze elkaar gewoon heerlijk te pesten en Diezel die oude vent doet gewoon lekker mee. Ziva die distantieert zich van die twee suffe mannen en trekt haar eigen plan.
Het zonnetje schijnt heerlijk en de mannen worden al snel oververhit door al dat hysterisch gedoe. Natuurlijk hebben ze al snel een time-out te pakken, want als ze zo door blijven gaan kunnen we ze straks naar huis dragen. Ziva die zich enorm rot ergert aan die twee laat dit heel goed blijken.
Danielle en ik moeten ook best lachen om die twee suffe boelen. Het is ook best gaaf hoe gek die twee reuen op elkaar zijn en vooral hoeveel Diezel van Job kan hebben echt geweldig. Dan wordt de hitte hun echt te veel en springen met zijn drieën het water in. De mannen moeten hun ballen koelen en Ziva die zit gewoon lekker te genieten van het koude water.
Niets vermoedend maken we foto’s en maakt Danielle een leuke videootje van onze zwemmende boelen. Als ineens Diezel hele gekke bewegingen gaat maken met zijn rechter achterpoot. Danielle denkt aan kramp en ik denk dat hij misschien iets om zijn poot verwikkeld heeft.
Als hij maar weer op de kant komt denk ik bij mezelf dan krijgen we wat er om zijn poot zit wel weer af. Maar het lijkt wel of zijn poot ergens aan vast zit en hij niet onze kant op kan komen. Als hij na een paar minuten nog steeds zo zit te hinkelen, beginnen we toch wel lichtelijk in paniek te raken.
Snel geef ik Danielle mijn camera en denk ik moet de sloot in – gelukkig heb ik dit niet gedaan- om Diezel te ondersteunen. Met al onze overredingskracht proberen we Diezel te lokken en dan ineens komt hij onze kant op gehinkeld. Dan nog de steile kant op! Dat wordt een hele zware dobber. Wauw wat is mijn grote boerboel sterk in zijn poten, met moeite krijgt hij zichzelf met drie poten de kant op geklauterd.
Dan zien we dat het geen kramp is maar een ijzer iets dat tussen zijn tenen zit. Makkie denk ik nog heel optimistisch en ik begin zijn tenen er tussenuit halen. Maar dat is onbegonnen werk het zit zo vast geklemd dat wij er helemaal niets mee kunnen. Ondertussen huilt Diezel vreselijk en dat gaat door merg en been.
Ik probeer hem plat te laten liggen en gelukkig lukt dit ontzettend goed! Diezel heeft een onvoorwaardelijk vertrouwen in me. Maar wat nu? Danielle maakt eerst Ziva en Job vast aan de omheining en dan gaan we samen nog een keer de klem (dit hebben we inmiddels wel begrepen) open te trekken. Maar we kunnen trekken wat we willen, we krijgen er totaal geen beweging in.
Doordat Diezel steeds harder gaat huilen staken we al snel onze probeersel en snappen we dat we een ander plan moeten verzinnen. Mijn camera die parkeren we even onder een opstapje bij het hek en Danielle gaat hulptroepen inschakelen, alleen wie?
Bel de politie maar roep ik naar Daan en gelukkig weet ik de nummer uit mijn hoofd. Natuurlijk krijg ik eerst op mijn flikker van Daan en terecht, “zie je wel! Je moet altijd een telefoon meenemen, wat had je gedaan als je alleen was!” Vraagt ze me heel bezorgd. Natuurlijk heeft ze gelijk en vanaf vandaag zou ik altijd mijn telefoon meenemen.
De politie snapt niet waar we zijn en hoe we het ook uitleggen, ze snappen er geen pepernoot van, totdat Diezel enorm begint te huilen en geloof me dat is echt geen leuk geluid. De mevrouw aan de andere kant van de telefoon begint nu de ernst van het probleem in te zien en kan alleen nog maar uitroepen “mevrouw zorg dat uw hond kalm blijft wij komen eraan” en weg is ze.
“Ze komen eraan!” roep ik naar Daan en dan moeten we wachten. Ondertussen is Job en Ziva helemaal overstuur! Danielle probeert beide honden te kalmeren maar ik zie aan Ziva dat ze het ontzettend moeilijk heeft, maar ik kan niet naar haar toe want Diezel moet rustig blijven liggen en dat is al best een Hell of a Job.
Ook Diezel snapt het niet en bij elke suffe beweging begint hij als een leeuw te huilen en dat doet zo’n pijn dat je dit probeert te vermijden. Aaiend fluister ik allemaal kalmerende geluiden in zijn oor en vertel hem hoe dapper hij is. Dan gaat de telefoon de hulptroepen kunnen ons niet vinden of Daan even hun kant op kan komen lopen.
Ze pakt Job en gaat als een pijl op een boog de kant op van onze redders in nood. Arme Daan omdat ze zo snel mogelijk naar de weg te wilde komen, valt ze ook nog over Job zijn poten. Maar ze komt al snel bij de weg en kan de politie, brandweer en orde handhaving vertellen waar wij liggen.
Ondertussen lig ik naast Diezel in het zand en aai hem over zijn koppie. Zijn ademhaling is gejaagd en ik voel hoe bang hij is. Ook Ziva is vreselijk bang en snapt niet waarom ik haar niet kom losmaken. Waarom ligt haar papa daar roerloos? Wat is er aan de hand? Dat is zo ontzettend moeilijk…hoe leg je, je kanjers uit dat er hulp onderweg is en dat het allemaal goed komt. Dat lukt niet je kan alleen maar rustig en heel kalm tegen beide praten.
En dat lukte aardig al zeg ik het zelf! Af en toe wilde Diezel zich bewegen en dan gilt hij het uit. Het was dan toch wel even lastig om hem rustig te krijgen, maar het lukte me gelukkig en af en toe deed hij dan ook zijn ogen dicht, dat waren de momenten waar ik even opgelucht kon ademhalen.
Oh wat duurt het wachten dan lang zeg! Ik was dan ook super blij toen ik in de verte mensen onze kant op zag lopen gevolgd door een auto. Eerst kwam Danielle met Job eraan en die kon gelijk Ziva kalmeren want die dacht dat de mannen ons iets vreselijks ging aandoen.
Drie brandweermannen en een mijnheer van orde handhaving (boswachter) kwamen ons te hulp. Diezel schrok hier toch wel een beetje van maar liet alles gedwee toe. Het blijkt een Muskus Rat val te zijn, en ze zijn dan ook even bang dat er pinnen in Diezel zijn poot vast zit. Hier schrik ik enorm van, maar een andere man die het iets nuchter bekeek zei direct “nee ik zie geen bloed, dus het knelt alleen”.
De andere brandweerman die was al een dierenambulance aan het bellen, staakte zijn poging en ze gingen overleggen hoe ze deze klem zonder al te veel schade van Diezel zijn poot te verwijderen. Diezel raakt even in paniek en begon weer enorm te huilen. Gelukkig kreeg ik hem met praten weer snel rustig en terwijl twee man de klem probeerde open te breken en één man mij hielp Diezel rustig te houden krijgt de man van orde handhaving een helder moment.
“Wacht eens even” roept hij enthousiast, “misschien moeten we deze twee veren naar elkaar toe buigen”, hij wacht geen moment en buigt de twee veren naar elkaar toe en de klem valt zo uit elkaar. Diezel zijn poot is bevrijd van dat vreselijke ding!
Helemaal blij staat Diezel op en ook al loopt hij een beetje mank alle mannen worden door Diezel uitvoerig bedankt en de mannen nemen dit met een brede glimlach in ontvangst. Wauw wat zijn wij blij en ik kan de mannen dan ook niet genoeg bedanken.
“Als we dit wisten hadden we het misschien zelf gekund” vertel ik de brandweerman. “Nee dat had jullie nooit gelukt” zei de man en hij benadrukt nogmaals dat we het enige gedaan hebben, wat we moesten doen en dat is bellen. “U heeft het goed gedaan” zegt hij nogmaals en ik bedank hem uit grond van mijn hart.
Danielle en ik zijn zo ontzettend opgelucht en zelfs een fotograaf van Flashfoto komt onze kant op gesneld, maar hij is te laat want Diezel is weer vrij!
De boswachter vertelde ons dat er vlaggetjes bij de vallen staan en dat we hieraan kunnen zien waar ze liggen. Tja dat snappen onze honden niet en dit is nog steeds een honden uitlaatplek. Nu we het weten zien we dan ook drie stokken met vlaggetjes staan en begrijpen dat we echt geluk hebben gehad, want Job en Ziva hadden ook in zo’n vreselijke klem kunnen gaan staan.
We bedanken de mannen uitvoerig en als ik Ziva uitgebreid getroost en geknuffeld heb lopen we langzaam terug naar huis. Ron komt ons tegen moet gelopen en ik strompel met Diezel langzaam verder op naar mijn bakkie thee met honing.
Deze wandeling naar huis heb ik wel even nodig om bij te komen want dit ging me toch niet in de koude kleren zitten, maar het is goed afgelopen en Diezel heeft een paar dagen rust nodig en is daarna vast weer helemaal de oude……