Arme Mac is gewond!

En voelt zich enorm zielig, maar Diezel maakt hier gretig gebruik van!

Mac houd zijn poot naar me op en kijkt me enorm zielig aan! “ Ojee lieverd zit er weer wat in je poot. Je bent ook echt een ongeluksvogel, dit is de tweede keer al” fluister ik in zijn flappers als ik zijn poot inspecteer. Ik ga over al zijn voetkussentjes maar niets te vinden, dan kijk ik tussen zijn tenen, maar ook hier is niets te zien. “Schat ik kan niets vinden –wat later toch best een wonder is, want wat er zit is nu niet echt klein te noemen -, ik kijk thuis wel even, want daar heb je iets meer licht” vertel ik hem zacht en geef hem een kus op zijn snuit.

Zielig ventje <3

Gelukkig zijn we niet ver van huis en Mac hinkelt met me mee. Och arme jongen denk ik bij mezelf en als we binnen komen ga ik direct op onderzoek uit. Eerst zie ik niets totdat ik ineens een hele donkere snee in zijn voetzooltje zie. Als ik nog beter kijk zie ik een stuk glas zitten en haal die met een beetje gepeuter en gefriemel er snel uit. Wat is Mac een diehard zeg hij roept geen kik en laat alles met afzakkende oortjes toe.

Een grote snee is het resultaat en hij loopt blij naar de huiskamer. Snel geef ik de honden eten en ga de deur uit om aan het werk te gaan. Als ik drie uur later thuis komt valt me 1 ding gelijk op “ik word niet besprongen of begroet door mijn dol enthousiaste Mac”. Verbaasd kijk ik om me heen en zie mijn ventje op zijn kussen liggen en kijkt mij ontzettend zielig aan.

Sammy verteld me dat hij zich nog niet bewogen heeft. Ik vertel mijn dochter wat er aan de hand is en ik kijk de wond nog even na. Gelukkig ziet de wond er goed uit! Maar mijn ventje voelt zich heel erg zielig en heeft besloten niet meer op zijn poot te gaan staan. Diezel die vind dit alles wel ontzettend tof en treitert zijn kleinzoon een beetje.

“Diezel schei uit pestkop!” roep ik toch een beetje gniffelend als Diezel voor de zoveelste keer zijn snuit tegen Mac aanduwt en hem aankijkt van “kom op sufferd! Pak me dan!” Normaal zou Mac zich niet laten kennen en deze heerlijke uitdaging met volle enthousiasme aan gaan, maar vandaag kijkt hij zijn opa alleen maar aan en denkt bij zichzelf “ hoepel toch op ouwe!”

Nu moet ik wel toegeven dat Diezel de laatste dagen ontzettend ondeugend en speels is, hij ziet echt overal een spel in en heeft zo Samantha haar bril al van haar neus gestoten, Ron besprongen en tikketje gespeeld met mij. Het is dan ook niet zo gek dat nu Mac de Sjaak is deze ochtend.

Mac kijkt me heel zielig aan en legt zijn grote kop op zijn kussen en Diezel staakt zijn pestpogingen. Dan gaat Diezel ook liggen en pal naast Mac. Ik hoor jullie al roepen “ Oh wat is Diezel toch een schatje! Hij gaat heerlijk naast Mac liggen om hem te troosten!” Nou vergeet dat maar! Natuurlijk liggen Diezel en Mac vaak naast elkaar maar dan zit er nog wel een paar meter ruimte tussen –het blijven reuen tenslotte – en de blik die Diezel naar Mac zend is overduidelijk, “Zo Mac wat ga je hier nu aan doen?”.

Mac doet niets maar voelt zich nog zieliger dan ooit en kijkt ook een paar keer wanhopig mijn richting op. Wauw zo zielig heb ik hem nog nooit zien doen en ik bedenk me dan ook “ dat de pijngrens van mijn boerboel niet zo hoog is dan zijn opa” – en dat heeft zijn opa dan ook feilloos door-.

Dan is het weer tijd om de wond te reinigen en ontsmetten plus behandelen met een pleisterspray. Wat is Mac toch een makkelijke boerboel –niet zoals zijn zus die me het liefst wilt bijten als ik zulke domme dingen in mijn hoofd zal halen, want is haar motto geen polonaise aan mijn lichaam – Mac laat alles gewillig toe en is daarna ook nog super dankbaar.

Even tegen mama schreeuwen

Na een half uurtje begint hij weer wat te wandelen en later op de dag komt hij ons weer begroeten. Ook Diezel probeert hem nog even te irriteren, maar nu verteld Mac hem wel dat hij op moet zouten tot grote plezier van Diezel die eindelijk weer reactie krijgt van zijn vriendje.

Dat deze dag toch wel indruk op mijn ventje heeft gemaakt is ’s avonds goed te horen. Als hij slaapt begint hij ineens enorm te huilen en te piepen. “Ach arme Mac “ roepen wij met zijn allen en zelfs Ziva wordt er wakker van en kijkt Mac verdrietig aan. Tja een mama hart kan er niet tegen als hun kind zo’n verdriet en pijn heeft en dan maakt het niet uit of je een hond of een mens bent… Mama blijft een mama.

Lekker ravotten en Mama neemt wraak samen met haar dochter

Hopelijk geneest de wond heel snel, zodat hij weer heerlijk met zijn zus en mama door het gras kan rennen en ravotten!

2 gedachten over “Arme Mac is gewond!”

Laat een reactie achter op Jacqueline Holdijk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.