Lieve Diezel <3
Negen jaar en drie maanden geleden kwam jij als een cadeau ons leven binnen wandelen. Een boerboel! Niet wetende dat jij ons leven zo zou kleuren. Tijdens onze zoektocht naar jou lazen we de raarste dingen over de boerboel en waarschuwde iedereen ons. “Weten jullie wel wat je in huis haalt?”, “begrijpen jullie wel dat visite nu taboe is”, “de boerboel is geen hond voor beginners en normaal uitlaten is er niet bij, kunnen jullie dit wel aan?” dit waren nog maar een paar doem vragen die we naar onze hoofd geslingerd kregen.
Ook kwam het zinnetje “wacht maar tot Diezel wat ouder is dan piep je wel anders” heel vaak mijn kant op –en wat keken ze dan kwaad naar me, alsof ik het zelf uitgevonden had-. Lieve schat ik wacht nog steeds op de vreselijke dingen die je volgens iedereen moet gaan doen. Omdat er zoveel negatieve dingen geschreven werd over de boerboel ben ik een website bij gaan houden speciaal helemaal voor jou. Eigenlijk werd het een soort weblog, want wat maakte ik veel mee.
Negen jaar verhalen heb ik verzameld en jammer genoeg moesten we stoppen met jou eigen website: “Diezel mijn boerboel”, maar de verhalen heb ik bewaard en die koester ik met heel mijn hart.
We hebben gelachen, gehuild, gespeeld, verwonderd, bewonderd, maar vooral waren we een eenheid die precies wisten wat we aan elkaar hadden.
In het donker was jij mijn bodyguard, op het trainingsveld was jij mijn clown, wat hebben we samen gelachen –ook al was het soms ook wel enorm frustrerend als je dacht “wacht even vrouwtje ik kom straks wel naar je toe”, “Ik moet eerst even die boom onderzoeken”. Niemand is ooit van een trainingsveld weggestuurd, maar wij hebben het samen voor elkaar gekregen.
Je was voor alle honden, poezen, konijnen en vooral kinderen en mensen even lief en loyaal. Af en toe bleek je toch een echte stoere boerboel te zijn en moest je een reu even laten zien dat jij het grootst en stoerste was, maar dat duurde niet zo lang en ging je weer achter de teefjes aan, want wat was jij gek op de vrouwtjes.
Je beste vriendin is dan ook altijd Kaiya geweest samen met je dochter Ziva hadden jullie de grootste lol. Jaren hebben we met zijn drieën gewandeld en Kaiya bleef jou liefste vriendinnetje. Al kreeg je ook heel veel vriendjes en ik kan met een gerust hart zeggen dat je echt alles mee heb mogen meemaken wat je als hond maar zou kunnen meemaken.
Ook je twee kleinkinderen heb je mogen leren kennen en dat was best nog wel spannend, want twee boerboel reuen in huis met twee teven is “not done” in boerboelland. Maar net als altijd heb jij schijt aan de regels en jij en Mac hebben laten zien dat dit best kan! Natuurlijk was er af en toe eens mot, dat kan ook niet anders. Maar jullie leerde elkaar respecteren en waarderen en nu ligt Mac heel veel bij je net alsof hij je steunt. Daisy die is zo gek op jou en ze doet ook alles voor je. Schat je hebt geweldige kinderen op aarde gezet en geweldige kleinkinderen gekregen.
Lieve schat je ligt nu naast me en ik weet je kan niet meer! Het is voorbij, maar de beslissing is zo moeilijk. Vorig jaar heb je, je bicepsspier verrekt en de ene keer ging het goed en de andere keer ging het weer slechter, maar je had nog zoveel lol. Tot je geen spieren meer over hield en ik wist dat je nu echt op je reserve liep. Zaterdag ging je door je zere poot heen en sinds toen is het echt over.
“Moet een hond naar de hondenhemel als hij zijn pootje verrekt” denk ik steeds, maar dat is zo oneerlijk, want je verdient zoveel meer. Vandaag is de grens bereikt – je hele rechterkant is opgezet vooral je voor en achterpoot -elke dag is pure mishandeling en dat mag niet, want je hebt mij zoveel gegeven vooral “Onvoorwaardelijke liefde” en nu moet ik jou laten zien hoeveel ik van je houd.
Oh wat wilde ik nog veel met je doen! Ik wilde nog een keer met heel mijn roedel wandelen –wat niet meer ging, omdat je je poot niet meer zo lang kon belasten-. Ik wilde je nog lekker met alle pups laten spelen. Ik wilde dat onze nieuwe pup door jou geknuffeld en opgevoed kan worden, want dat kan jij zo goed. Ik wilde nog genieten van mijn hele roedel, want ik en de roedel kan domweg nog niet zonder jou.
Maar het is voorbij ik kan niets meer van je vragen, want dat zou zo oneerlijk zijn. Morgen om 11 uur gaan we naar de dierenarts en eigenlijk wilde ik je dit niet meer aandoen, maar we hopen op een wonder . Gelukkig is het de dierenarts waar je niet bang voor ben, je weet dat ik er ben als je onder narcose gaat en dat ik er ben als je weer wakker wordt…dus dit wordt een rustige reis. Hopelijk mag je weer mee terug naar huis, maar diep in mijn hart weet ik wel beter 🙁
