Alle wereldproblemen die nu aan de gang zijn, komt waarschijnlijk ook allemaal door mij 🙁 !

“Kijk Diezel” fluister ik zacht in zijn flappers, “de buurman is foto’s aan het maken”. “Hij vindt zijn huis zeker heel erg mooi” mompel ik. Mijn buurman wilde wegrijden, maar bedacht zich toch en reed weer naar achteren de parkeervak in, pakte zijn mobieltje en begon foto’s te maken. Toen zette hij de motor van de auto uit en stapte vervolgens uit. “De buurman is iets vergeten “ zeg ik tegen Ziva en ik hou haar iets korter. Ziva is iets humeurig tegenwoordig en heel beschermend.

Verbaasd ben ik dan ook dat de honden en ik de foto object blijkt te zijn – bizar helemaal als je bedenkt dat ik er echt niet uit zie zo ’s morgens vroeg, vooral niet omdat ik mijn haar los heb hangen en net een plensbui op mijn bolletje heb gekregen -. Nog niets vermoedend komt de buurman naar me toe gelopen en begint ongenadig met zijn tirade.

“Heeft u het bordje gelezen?” vraagt hij terwijl hij wijst naar het blauwe bordje die op het grasveld siert. “Ja” mompel ik nog steeds super verbaasd. “Hier staat dat u alle drollen die uw hond produceert op moet ruimen” zegt hij een beetje boos. “Yes hier kan ik iets mee” denk ik blij en trots als een kind waaraan gevraagd wordt of ze een snoepje heeft en haal enthousiast mijn rol zakjes uit mijn zak– die ik onderhand in groot verpakking bij de groothandel haal – en laat deze aan mijn buurman zien die totaal niet onder de indruk blijkt te zijn.

“Dat kan wel zo zijn dat u zakjes bij uw draagt, maar daarom gebruikt u ze niet” zegt hij tegen me. “Kijk al die drollen eens en waarom persé voor mijn deur?” “U kunt uw honden toch ook ergens anders uitlaten” zegt hij vreselijk geïrriteerd. “Nee dat kan niet” zeg ik met mijn liefste geduldigste stemmetje. “ Diezel mag niet zo ver lopen, want hij heeft een geblesseerde poot”. Dat snapte de buurman wel en daar kon hij gelukkig iets mee.

“Maar waarom ruimt u het dan niet op?” roept hij gefrustreerd. “Dat doe ik ook” roep ik verbaasd. “Nee dat doe je niet” roept hij terug, “want ik heb het zelf gezien” zegt de buurman op zijn beurt.
“Dan was het te dun om het op te pakken” roep ik weer. Nu zie ik de buurman denken “Oké dat kan ik me ook best wel voorstellen” zegt hij bedenkelijk.

Ik woon hier ook en ik zou het ook niet prettig vinden als er allemaal drollen voor mijn deur ligt, daarom ruim ik het meestal op – natuurlijk ben ik ook niet vromer dan de paus en als ik denk dat niemand er last van heb laat ook ik het weleens liggen-. Ooit heb ik een pittig discussie gehad met mijn buurvrouw in het begin van de straat. Of ik de drollen wilde opruimen en ik zei dood leuk nee.
Verbaasd keek de buurvrouw me aan en ik vertelde haar dat ik genoeg hondenbelasting betaal en dat ik dit niet voor niets doe.

Voor deze keer zou ik het opruimen omdat ze het me vroeg, maar normaal vind ik het niet nodig. Laat de gemeente maar iets doen voor al die hondenbelasting riep ik heel resoluut. U hoeft toch ook geen kattenbelasting betalen en uw kat poept toch ook alles onder. Tja hier had ik natuurlijk een punt en die discussie was dan ook ten einde. Maar ik ga na zo’n voorval wel nadenken en ik bedacht me toen als iedereen zo zou denken dan wordt het wel een strontboel in de buurt.

Plus je wilt niet weten wat een stank hondendrollen kunnen verspreiden. Nee ik heb mijn leven verbeterd en ik ruim de drollen netjes op. Moet ook wel want mijn twee jongste poepen het liefst in de goot of op het grindpad. Alleen Diezel en Ziva poepen netjes in het gras.

“Kijk eens wat een drollen er hier liggen” roept de man nog net niet boos naar me. En onschuldig kijk ik om me heen en zie ook wel dat het één drollenfestijn is, maar is dit mijn schuld? Nog één keer probeer ik de man duidelijk te maken dat ik hier ook woon, dat ik het ook niet prettig vind als ik tussen de drollen moet wonen en dat ik daarom altijd zakjes met me meedraag en dit ook opruim.

Mijn GFT bak is ook een bak met allemaal honden zakjes gevuld met stront, daarover heen toe ik de onkruid van mijn tuin zodat niemand doorheeft dat er plastic tussen zit – want om de drollen uit de zakjes te halen gaat zelfs mij iets te ver-.

De man die eindelijk overtuigd raakt van mijn onschuld begint eindelijk af te druipen en als ik beloof dat ik ook mijn kinderen van het op ruimen van de drollen attendeer – die zijn nog fanatieker in opruimen dan mij…dus waar hebben we het over :-)- stapt hij in zijn auto en rijd weg.

Sprakeloos laat hij mij achter en ik denk nog helemaal confuust of er op mijn voorhoofd “makkelijk aan te spreken staat”. Een maand geleden had ik zelfs een conflict met een buurman uit de flat. Ik zet al jaren en dag mijn auto op de parkeerplaats aan de straat i.p.v. in het hofje achter onze huis. Terwijl ik de honden aan het uitlaten ben komt de buurman uit de flat naar me toe en vraagt of ik mijn auto weg wilt zetten, want hij heeft geen plek.

Als ik zeg “nee” omdat ik mijn auto daar gewoon mag neerzetten, gaat hij helemaal uit zijn plaat samen met zijn vrouw en gilt iets over “gemakzucht”, “lekker makkelijk” en weet ik nog wat allemaal. Verbaasd kijk ik hem aan, want er is altijd heel veel parkeerplekken over in de straat – niet zoveel mensen hebben een auto-. Behalve die ene dag niet omdat er een deel van de straat i.v.m. straatfeest is afgezet. Dat al mijn buren er op dat moment staat interesseert die man niets ik moet opzouten met mijn auto en wel nu, want ik hoor hier niet en sta daarom enorm in de weg.

En vandaag krijg ik dus de schuld van alle drollen in de wijk –terwijl Diezel en Ziva helemaal niet hoefde te poepen vandaag 🙁 -. Dat de buurman uit de flat zijn auto niet voor de deur kan parkeren is ook mijn schuld. Dus mijn conclusie van vandaag is dat alle wereldproblemen die nu aan de gang zijn waarschijnlijk ook mijn schuld is….

Wauw ik voelde al zo’n druk op mijn schouders maar nu weet ik eindelijk hoe dit komt!