Ik vind het zwaar! Echt heel zwaar, het is nu een jaar en bijna een maand geleden dat Daisy overleden is en het doet nog steeds zoveel pijn. Waarom? Vraag ik me zelf heel vaak af. Ze wilde niet meer dit liet ze duidelijk merken. Ziva haar moeder overleed diezelfde jaar op 30 januari en dit zat eraan te komen. Ziva werd 12 en was helemaal op. Ziva had drie nestjes pup groot gebracht en sliep alleen nog maar.
Het was ook wel even schrikken dat ze een grote kankergezwel in haar buik had zitten. Dit had ik niet verwacht en ook nooit gemerkt. Het was een hele grote bal en toen we het merkte was het ook duidelijk te laat. Ze heeft dan ook niet geleden en is op een mooie manier overgegaan.
Maar voor Daisy was dit niet te verkroppen! Ziva was haar mama en zonder mama zag zij het leven niet meer zitten. Natuurlijk hebben we het geprobeerd ik dacht zelf dat ik Ziva haar taak kon overnemen. Ik troostte Daisy als ze het nodig had dit deden Ziva en ik al heel Daisy haar leven als een geolied team. Ik las Daisy als een boek en dacht dat mijn liefde genoeg was, maar dat bleek het niet te zijn.
Ik weet het definitive besef nog als de dag van gisteren. Ik zat in de tuin en Daisy komt de tuin in gelopen heel rustig en in mijn hoofd klinkt er “ik heb er geen zin meer in vrouwtje”, “het is mooi zo ik ben er helemaal klaar mee”. Ik kan jullie vertellen dat je eerst denkt dat je het niet goed begrepen hebt. Zeg ze nou tegen me dat ze dood wilt? Dat ze niet meer bij ons wilt zijn? Wat doen we verkeerd?.
Je laat zo’n vraag achter je al zit hij wel diep in je achterhoofd zitten…
Je hoopt dat je het helemaal verkeerd begrepen heb en dat dit geen gedachte van Daisy was maar je fantasy met je op de loop gaat.
Dagen gaan er voorbij en je denkt niet meer in de voorval, want Daisy gaat slechter eten en Gibi zit haar steeds vaker te vervelen. En vervelen bedoel ik lekker bij haar aandacht vragen door middel op haar koppie te slaan met haar poot en ondertussen haar bekkie likkend.
Totdat Daisy stopt met eten toen ging erbij mij ineens wat dagen. Geloof me als ik zeg dat die dag in de tuin wel in je hoofd opkomt maar je dit gelijk weer terug dringt. Ik wil mijn Daisy nog lang niet kwijt ik rouw nog om Ziva elke dag en dan zou Daisy er ook niet meer zijn…..dat kan ik echt niet aan.
Naar de dierenarts en hij geeft ons heel weinig hoop en wilt voor ons nog iets proberen. Hij denkt aan een ontsteking en we krijgen antibiotica mee en dit werkt! We zijn zo ontzettend blij. Maar het was edele hoop bleek al snel. We doen alles waar Daisy van houdt maar moeten alweer snel naar de dierenarts. Die heeft nog 1 idee en dat proberen we uit, maar ook dit werkt niet afdoende.
Tot Daisy haar eigen lot in haar pootjes neemt. Ze vindt het genoeg en als ik niet wil luisteren zou zij het zelf wel doen. Eten is een no-go drinken wordt minimaal lopen buiten liever niet en als ik tijdens ons kleine rondje haar tong geel zie worden schrik ik me echt te blubber. Geel is nooit goed – dit is me met mijn alcoholische vader goed ingepeperd-.
Als de lever ermee kapt is het leven voorbij over finito. Thuis bekijk ik haar goed en ik weet het is voorbij. Ik kan mijn ogen niet meer sluiten dit kan ik zelfs niet meer veranderen. Haar buik is geel haar ogen zijn geel haar tandvlees is geel en haar tong is geel – wat is geel toch een rotkleur ☹-.
21 juni 2021 is het zover ik roep mijn kids bijeen want dit is iets wat we altijd gezamenlijk doen en besluiten dat het voorbij is.
We hebben pas om 16:00 een afspraak bij de DA en dat is fijn we doen alles wat Daisy leuk vind we knuffelen haar helemaal plat – dit vindt ze zo heerlijk, Daisy is voor knuffelen geboren…komt ook omdat ze de hond van Samantha is die houdt enorm van knuffelen dus Daisy ook-.
En dan is het zover we gaan naar de auto en Daisy is er nog sneller dan wij. In de auto zit ze voorin en zit met haar koppie op de rugleuning om dicht bij ons te zijn met een enorme lach op haar koppie.
Dit heb ik nog nooit meegemaakt en we blijven haar knuffelen en zij knuffelt mee. We voelen allemaal dat dit de afscheid is die we intens met elkaar delen.
Bij de DA weet ze niet hoe snel ze binnen moeten komen ze gaat liggen en het interreseert haar totaal niet wie er zit ze is hier maar met één doel en dat is terug gaan naar haar mama, broer en opa.
Als we aan de beurt zijn ga ik op de grond zitten en zij komt naast me liggen met haar hoofd op mijn been. Al haar mensen die ze lief heeft zit bij haar en de DA geeft haar een prikje om te slapen.
Na een diepe zucht gaat haar ogen dicht en ze valt heel rustig in slaap. Aaiend en kussend slaapt ze rustig in met een prachtige lachend bekkie en met een rust die ik nog nooit heb mogen aanschouwen. Zo’n mooie overgang heb ik nog nooit mee gemaakt.
Dit was een daad van pure liefde voor Daisy al deed en doet het zoveel pijn maar ze heeft het verdiend het is goed zo……
Al mis ik haar zo ontzettend erg….mijn vier musketiers is er niet meer ze zijn nu allemaal bij mijn meisje en papa….
Vandaag hebben we toch nog onverwacht afscheid moeten nemen van ons heerlijk prinsesje Daisy. Ze kon niet meer! lichamelijk en geestelijk was ze klaar met deze wereld. Wat heeft ze in haar leven moeten vechten, maar met behulp van Ziva haar mama en ons kwam ze er steeds sterker uit. Nu mama er niet meer is hoefde het van haar ook niet meer zo. Vandaag hebben we moeten toezien dat ze er klaar mee is en haar lichaam het heeft opgegeven.
Wat was en ben je een geweldige vriendin voor ons en de roedel geweest. Wauw wat heb je ons veel geleerd vooral mij
Lieve lieve Daisy doe al mijn schatten de groeten en rust in vrede dat heb je ozo verdient hier beneden gaan we je zo missen, maar wat koester ik onze mooie herinneringen Een hele dikke kus
Mandy en papa willen jullie op ze letten en alle knuffels geven die ze nodig hebben!
Tot ooit! Ooit zijn we weer samen dikke knuffel