Het vrouwtje is plotseling verdwenen, en aan haar papa heeft ze ook helemaal niets deze keer 🙁
Oh nee ik ben haar kwijt! In paniek rent ze door het bos, af en toe stoppend om even om haar heen te kijken. Ik heb het nu echt goed voor elkaar denkt ze wanhopig, terwijl ze terug naar het begin punt rent. Nee ook daar is ze niet. Boos kijkt ze naar haar vader als ze voor de zoveelste keer langs hem rent. “Zou je ook mee willen zoeken! Bromt ze hem boos toe. “Sorry meisje maar ik heb net een heerlijk maaltje gevonden zegt hij met volle mond”.
Dan hoort ze in de verte een heel zacht fluitje, remmend staat ze stil en luistert heel goed, waar kwam dat vandaan? En is dat het fluitje van haar of iemand anders. Nee ik hoor niets meer en ze rent weer verder. Ze begint het nu echt niet leuk meer te vinden, en als ze haar vader weer passeert bromt ze dan ook iets feller naar hem. Maar haar vader maakt zich niet druk want hij heeft haar allang gevonden, en snapt dan ook niet waarom zijn dochter zich zo ongerust maakt.
Papa haalt dan ook voor de zoveelste keer zijn schouders op, en kauwt nog een paar keer flink op zijn lekkere buit, en kijkt zijn dochter na die als een hysterisch meisje heen en weer blijft te rennen. Als zijn dochter brommend langs hem schiet kijkt hij naar zijn vrouwtje en smeekt of zij alsjeblieft tevoorschijn wilt komen om zijn hysterische dochter te kalmeren.
Hij heeft gelijk want Ziva wordt nu toch wel heel erg radeloos en als zij weer stilstaat om haar oren te spitsen en haar neus zijn werk te laten doen, die stuk blijkt te zijn roep ik heel zacht “Ziva, Ziva hier ben ik!” Dan zie je haar bekkie helemaal opfleuren en rent als een hele blije boerboel op me af! Natuurlijk heeft ze een paar brokjes verdient.
Diezel kijkt op afstand naar ons en blijft lekker aan zijn magnesiumstengel kauwen die hij net heeft gevonden. Hij zag mij al heel snel en maakte zich niet zo druk, “ach het vrouwtje probeerde ons weer te foppen mompelt hij met volle mond”. Ziva die het hele gebeuren helemaal niet leuk vind blijft ook de hele wandeling dicht bij mij in de buurt.
Deze ochtend was ik al vroeg op pad eerst met Mac en Daisy. Toen ik me wilde verstoppen zodat mijn boelen hun neus goed moesten gebruiken, werkte dit voor geen meter. Want Mac houd mij blijkbaar heel goed in de gaten. Terwijl hij door de struiken rent en als een opgefokte boerboel door het bos vliegt blijkt hij me toch in de gaten te houden.
Als ik een mooie verstop plaats heb gevonden, staat Mac al naast me om te zien wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. Het is dan ook geen lol aan om dit soort spelletjes te doen met mijn kleine vent en dame. En Daisy die gebruikt haar neus heel goed, dus met verstoppertje spelen ben ik al snel gestopt, want ik was hem steeds weer.
Terwijl ik een pad inloop om te bedenken wat ik nu met ze kan doen, zie ik ineens dat ik makkelijk om de hek heen kan klauteren. En als mij dit lukt dan kunnen we verder wandelen, en is er een nieuwe uitdaging geboren. Zo gezegd zo gedaan, en mijn twee boelen hadden dan ook niet zo snel door hoe ik aan de andere kant van het hek ben gekomen. Blaffend en piepend keken Mac en Daisy me aan en wilde zo graag naar me toe komen, maar hoe? Dat wisten ze niet. Mac moest even denken, en ineens snapte hij hoe hij langs de hek moest komen, wat is hij blij om weer bij me te zijn.
Maar Daisy is en blijft ons prinsesje en om naar mij toe te komen, moet je wel even een stukje door de blubber, en kleigrond klauteren. Dit gaat Daisy iets te ver en besluit ons uit te zwaaien “ik zie jullie straks wel weer!” gilde ze. Nee Daisy kom op je gaat gewoon met ons mee roep ik naar haar. Na een beetje pushen gaf ze haar verzet op en liep morrend met me mee door de modder naar vaste grond.
Kom we gaan het bos in roep ik enthousiast naar mijn boelen en daar gaan we. Heerlijk geen pad te bekennen dus dit betekend, struinend en glijdend je weg zoeken. Alleen je moet natuurlijk wel oppassen dat je geen takken tegen je hoofd aankrijgt, ook de ondergrond kan wel eens heel glas zijn, merkte ik al snel.
Zonder te vallen wat op zich al een wonder is met mijn geluk komen we aan de andere kant van het bos uit. Leuk wat een survivaltocht hebben we weer deze ochtend. De boelen genieten enorm en als we later eindelijk onze weg terug hebben gevonden, waren ze dan ook doodop.
Dan zijn Diezel en Ziva aan de beurt en die hadden het weggetje naast het hek al snel gevonden en liepen het bos al in voordat ik ze kon vertellen waar we heen gingen. Tja soms doen die neuzen het prima 🙂
Alleen nu heb ik mijn telefoon meegenomen dus kan ik af en toe een fotootje maken. Eerst dacht ik eraan om mijn goede camera mee te nemen, maar ik heb mijn geluk al beproeft de eerste keer en misschien heb ik de tweede keer iets minder geluk, mijn telefoon kan ook hele leuke foto’s maken dus is deze dit keer aan de beurt 🙂
