Gelukkig hij is weer gewoon thuis!
“Zou opa met ons meelopen” vraag ik aan niemand in het bijzonder. Mac en Daisy rennen voor me uit en zijn weer blij om in onze Utopia te zijn. Wat heb ik dit gemist lekker onbezorgd wandelen. De laatste weken waren meer gereserveerd voor de pups, Ziva en Diezel. In gedachten zie ik mijn grote vriend mee rennen en af toe stoppen om die ene geur goed op te snuiven. Daarna zich laten vallen in het gras om heerlijk te gaan rollen.
Bij alle dingen die ik vandaag doe vraag ik me af “Zou Diezel nu bij ons liggen?”, normaal voel ik dit soort dingen feilloos aan, maar de wond is nog veel te vers. “Zou Diezel wel weer thuis komen?” vliegt door mijn hoofd en ik denk er gelijk achteraan “natuurlijk hij was je maatje en die laat je echt niet in de steek”.
Eigenlijk kun je wel stellen dat ik ontzettend zit te mutsen en geloof me daar ben ik kampioen in. In mijn gedachten zie ik Diezel met mijn roedel spelen en ben bijna teleurgesteld als ik me ogen open doe en zie dat alles slaapt. “Ophouden nu!” hier heeft niemand wat aan en ik ga over tot de orde van de nacht en dat is vlees uit de vriezer halen voor het eten voor morgen – tenminste ik bedoel natuurlijk wel puppy voer 🙂 -.
Het regent en het regent pijpenstelen en ik ga toch maar even terug om mijn schoenen te halen. Op blote voeten is toch niet zo’n goed plan. Als ik deze heb aangetrokken begin ik aan poging nummer 2. Ik loop de schuifpui uit en loop naar het hek die Ron voor de pups heeft gemaakt die zoals het hoort dicht is.
Als ik aan kom lopen gaat het hekje vanzelf open en ik loop er doorheen en het hekje gaat vanzelf weer dicht. “Dank je wel schat” roep ik naar Diezel die zoals gewoonlijk voor me uitloopt en doe de schuur open en pak het vlees uit de vriezer. Terwijl ik het vlees pak gaat er opeens een lichtje branden in mijn hoofd. “Het hek ging vanzelf open en dicht! Dat kan helemaal niet en Diezel is er helemaal niet meer” gaat er door mijn hoofd.
Als ik verbaasd naar het hekje kijk zit hij gewoon dicht en Ron heeft hem zo gemaakt dat hij niet vanzelf open kan staan – hoe vaak ik de slot er niet op doe, omdat de pups hem alleen open kunnen krijgen door er tegen te duwen en dat hebben ze toch nog niet door- . “Wauw dat was dus echt Diezel die het hekje voor mij open en dicht deed” gaat er door mij heen en ik ben zo blij als een kind in een snoepjes winkel.
Blij en super gelukkig ga ik terug naar binnen om iedereen te vertellen wat ik net heb meegemaakt. Ik snap ook niet zo goed waarom ik zo twijfel of hij er is of niet. Natuurlijk is hij weer terug thuis en dat maakt me dolgelukkig. Mijn roedel is weer compleet ook al zie je de belangrijkste schakel niet hij waakt toch over ons.
Deze nacht is de roedel weer een beetje zoals ze horen te zijn alleen jammer genoeg voor Ziva ben ik af en toe nog enorm gefrustreerd en dat is niet altijd eerlijk. Als ik dit van mezelf merk pak ik mezelf op en excuseer ik me bij mijn meisje. Pfff het blijft lastig, maar dat is ook niet zo gek. Al mag ik dit niet op hun afreageren, dat ben ik me echt wel van bewust.
